Rozdział 2

Bailey i Mirabella, schowane pod kołdrą, włączyły straszny film i oparły się o poduszki.

Bailey podciągnęła kołdrę, aż zakryła jej brodę i dosłownie poczuła, jak Mirabella drży. Obie wyraźnie łatwo się przestraszyły, ale mimo to, ciesz się dobrym, strasznym filmem podczas nocy spędzonej na piżamach.

„Kristina powinna tu być”. Mirabella westchnęła. Kristina była ich drugą najlepszą przyjaciółką, która nie mogła przyjść dziś wieczorem.

Bailey skinął głową, zgadzając się z nią. Gdyby Kristina była tutaj, najprawdopodobniej wrzeszczałaby na cały dom. Nie ma nic lepszego niż denerwowanie i zakłócanie nocy Kaleba jego „gościem”.

Obaj drgnęli, gdy na ekranie pojawiło się coś przerażającego i równie obrzydliwego. Bailey przełknęła krzyk, który bulgotał w jej gardle i skrzywiła się, gdy potwór przeciął swoją kolejną ofiarę.

„Och, to jakieś cholerne gówno.” Mirabella zakrztusiła się, a Bailey się z nią zgodził.

„Aaa!” Mirabella krzyknęła cicho, co sprawiło, że Bailey podskoczył ze strachu.

„Co do cholery, Mirabella?!” krzyknęła Bailey i spojrzała na swoją najlepszą przyjaciółkę szeroko otwartymi oczami. Obie potrzebowały tylko sekundy, a potem wybuchnęły śmiechem. Dźwięk rozbrzmiał w powietrzu.

„Prawie zsikałam się w spodnie” – powiedziała Bailey między chichotami, a Mirabella żartobliwie uderzyła ją w ramię.

Nagle słychać lekkie uderzenie w ścianę, gdzie znajdowała się głowa łóżka. Zarówno Bailey, jak i Mirabella zamarli w konsternacji i irytacji, ponieważ już wiedzieli, co wydało ten przypadkowy dźwięk. Potem pojawia się-

„Och, Kaleb!” Dziewczyna z piskiem opon zwaliła dom.

Niesamowite, jak głośno potrafiła mówić. Sam jej głos niemal sprawiał, że ściany drżały. To sposób, w jaki Kaleb ją pieprzył, spowodował, że jego wezgłowie łóżka uderzyło o ścianę, tworząc dźwięk, który usłyszały zarówno Bailey, jak i Mirabella.

„O, tam. Tak! Pieprz mnie tam!” Dziewczyna krzyknęła, a Bailey skrzywił się, gdy wezgłowie łóżka uderzyło o ścianę.

Kurde, był brutalny...

„Ta pieprzona ropucha!” Mirabella wrzasnęła i komicznie rzuciła rękami i nogami.

„Kurwa, Kaleb.” Dziewczyna jęknęła głośniej, nie przejmując się, że w domu jest ktoś jeszcze.

Gdyby byli tu rodzice Kaleba i Mirabelli...

„Nie mogę w to uwierzyć! Dzisiaj miał być wieczór filmowy!” Mirabella jęknęła i sięgnęła po pilota do łóżka. Podgłośniła volu me, a przerażone krzyki zagłuszyły dźwięki wydawane przez dziewczynę. Jedynym problemem było to, że krzyki były tak głośne, że Bailey się skrzywiła. Jej bębenki błagały o litość, dosłownie.

Mirabella westchnęła z ulgą, jakby właśnie znalazła lekarstwo na raka, i odchyliła się na łóżku, ale odskoczyła, gdy walenie w ścianę stało się głośniejsze.

„Kurwa!” krzyknęła zirytowana Mirabella. „Ten wstrętny drań. Mam już dość słuchania jego wredności prawie każdej nocy. Mama i tata rozmawiali z nim o przyprowadzaniu tu dziewczyn, ale on i tak je przemyca!” prychnęła Mirabella.

Bailey się skrzywiła. Teraz nie tylko film był za głośny, ale głos Mirabelli był również głośniejszy, tak samo jak te huki i jęki... jej biedne bębenki. To nie było to, na co się zapisała na dzisiejszy wieczór, ale z drugiej strony, to była rutyna każdego wieczoru filmowego. To było tak, jakby Kaleb celowo przyprowadził dziewczynę, żeby ich zdenerwować i zakłócić spokój.

„Zabiję go. Najpierw obedrę go ze skóry i ugotuję kości”. Mirabella wrzasnęła i zaczęła walić w ścianę.

„Cicho bądźcie, kurwy! Próbuję obejrzeć film!” – krzyknęła, waląc pięścią w ścianę. Nie powodowało to żadnego hałasu, ale jej głos tak. To tylko sprawiło, że jęki stały się głośniejsze, a walenie nasiliło się.

„Och, Kaleb, pieprz mnie mocniej. Tak, po prostu. Tak głęboko. Tak mocno. O Boże, rozciągasz mnie!” Dziewczyna krzyknęła, a Bailey poczuła, jak wymioty podchodzą jej do gardła. Zacisnęła pięści na kołdrze i mocno zacisnęła oczy.

„To już wszystko!” Mirabella wrzasnęła i wstała z łóżka. Prawie się potknęła, widząc, jak kołdra zaplątała się w jej nogi. „Kurde.” Mruczy, zrzucając kołdrę z kostek. Bailey skrzywiła się. O nie.

Bailey również szybko wstała z łóżka i podążyła za swoją najlepszą przyjaciółką, która otworzyła drzwi i pomaszerowała do pokoju brata. Zaczęła walić w drzwi i z powodu siły, której użyła, Bailey była trochę zaniepokojona, że może wybić drzwi lub przynajmniej wyrwać je z zawiasów.

„Kaleb! Ty skurwielu! Ciszej, próbujemy obejrzeć film!” Wrzasnęła, a Bailey skrzywiła się, rozważając, czy pomóc swojej najlepszej przyjaciółce, czy po prostu poddać się obrzydliwym dźwiękom dochodzącym z pokoju Kaleba.

To z pewnością będzie długa noc...

Kiedy Kaleb nie odpowiedział i nic nie wskazywało na to, że przestanie, Mirabella podniosła ręce i spojrzała na Baileya.

„Mam już dość tego gówna. Dlaczego on nie pójdzie do ich domów? Dlaczego ja muszę cierpieć z powodu jego wyborów?” Wydyszała, a potem jej oczy zabłysły czymś, co sprawiło, że Bailey szybko zaczął się modlić, żeby nie wpędziło ich to w kłopoty.

„Chodź ze mną, przyjaciółko”. Mirabella zaśpiewała, podchodząc do zaskoczonej Bailey i chwytając ją za ramię. Pociągnęła Bailey za ramię, a Bailey poszła za nią bez większego oporu.

Przecież ci dwaj byli najlepszymi przyjaciółmi i gdyby jeden z nich zginął, drugi też by zginął.

Zeszli po schodach, a Bailey zapytał Mirabellę. „Dokąd idziemy? Właściwie, co zamierzamy zrobić?” zapytała podejrzliwie Bailey.

Zwykle, gdy Kaleb robi coś takiego, Mirabella i Bailey po prostu zatykają sobie uszy poduszką i próbują zagłuszyć obrzydliwy hałas dochodzący z drugiego pokoju. Tym razem było inaczej, Mirabella była bardziej wkurzona i zirytowana, ale to mogło mieć też związek z tym, że miała okres.

Hałas nie ucichł, gdy zeszli na dół, a Bailey nie spodziewała się, że tak się stanie. Jej żołądek strasznie się zacisnął, gdy ta dziewczyna jęknęła imię Kaleba i nienawidziła tego, co czuła. Nie do końca to rozumiała, ale czuła mieszankę obrzydzenia i złości. Straszną, straszną złość.

„Mam już dość jego i jego dziwek. Mam dość słuchania tych dźwięków i mam dość pocieszania ich, kiedy on już z nimi skończy”. Mirabella syczy i ciągnie Baileya w stronę wejścia do domu.

Mirabella nie kłamała. Po przespaniu się i zostawieniu ich, dziewczyny czołgają się do Mirabelli w nadziei, że pomoże im wrócić do brata. Jedynym problemem było to, że to nigdy nie działało i stawało się trochę powtarzalne i irytujące, aby pocieszać dziewczyny, które dokładnie wiedziały, w co się pakują.

Bailey zmarszczyła brwi w konsternacji, gdy zobaczyła, jak jej najlepsza przyjaciółka wsuwa kapcie. Mirabella patrzy na Bailey z uniesioną brwią w oczekiwaniu. „No chodź, wsuń buty”. Nalegała na Bailey.

Mimo że Bailey była zdezorientowana, zrobiła to, co powiedziała jej najlepsza przyjaciółka i zapytała: „Dokąd idziemy?”

Mirabella uśmiechnęła się złośliwie i otworzyła drzwi wejściowe. „Zrujnujemy mu wieczór i odpłacimy mu za zrujnowanie naszego”.