Rozdział 97

Dylan POV

Cała podróż samochodem była tak cicha, z wyjątkiem ulewnego deszczu, który uderzał w limuzynę, gdy jechała ulicami. Oczekiwanie, które przeszyło mnie na widok wszystkich z mojego okręgu, pochłaniało każdy mój nerw i pozbawiało mnie mowy, im bliżej byliśmy, tym większy strach odczuwałem. Wracałem jako całkowicie pęknięta i uszkodzona wersja siebie, której nawet ja nie rozpoznawałem.

Król znów miał na twarzy permanentny grymas, gdy patrzył przez okno na mijany krajobraz, podczas gdy nowo mianowany królewski beta Oliver czytał małą, oprawioną w skórę książkę, a Warren, teraz gamma, czytał to, co, jak sądzę, było sztuką Ito na przybycie. Siedziałem po prostu na podłodze limuzyny, moje nadgarstki i kostki wciąż były związane łańcuchami, przez co nie mogłem się zbytnio ruszać, byłem żałosny i naprawdę nie chciałem być widziany w takim stanie.