Rozdział 5 Najzimniejsza zniewaga

Twarz Olivii zrzedła, gdy tylko wypowiedziałem te słowa. W jej oczach pojawił się błysk niezadowolenia. Nadąsała się i odwróciła, by spojrzeć na Elliota. Pociągając za rąbek jego ubrania, powiedziała smutnym głosem: „Nie powinnam była wpadać do tego domu tak późno wczoraj wieczorem. Chyba przeszkodziłam tobie i Giannie. Czy możesz ją namówić, żeby zjadła z nami śniadanie? Chciałabym wykorzystać to jako moje przeprosiny dla niej”.

Moje oczy rozszerzyły się ze zdziwienia.

Po raz tysięczny uświadomiłem sobie, że Olivia była szczęściarą. Była jedną z tych kobiet, które musiały zachowywać się żałośnie lub kokieteryjnie, aby w mgnieniu oka dostać to, czego chciały.

Elliott, który ignorował mnie odkąd tu przyjechałem, nagle spojrzał na mnie i powiedział: „Zjedzmy razem śniadanie”.

Jego ton był ostry i autorytatywny.

Bardzo bolało. Jednak byłam już przyzwyczajona do tego bólu.

„Okej, dziękuję” – powiedziałem, wymuszając uśmiech.

Mimo wszystko nie mogłam odmówić Elliottowi. To była miłość od pierwszego wejrzenia, kiedy go poznałam. Być może nigdy nie będę w stanie zapomnieć o nim do końca życia.

Patrząc na jaśniejszą stronę, miałam dziś trochę szczęścia. To był pierwszy raz, kiedy jadłam śniadanie zrobione przez Elliota. Było to proste śniadanie składające się z tostów, jajecznicy i kawy. Jednak wiele to dla mnie znaczyło. Nigdy nie uważałam Elliota za kogoś, kto powinien angażować się w kuchnię. W moich oczach był faworyzowanym mężczyzną, który miał robić wielkie rzeczy, takie jak podbijanie świata. Dopiero obecność Olivii uświadomiła mi, że mój mąż od dwóch lat naprawdę potrafi gotować. Ironia!

„Powinnaś spróbować jajek, które zrobił Elliott, Gianna. Są niebiańskie. Zawsze je dla mnie robi, kiedy jesteśmy razem” – powiedziała Olivia, kładąc mi trochę na talerzu.

Potem obdarzyła Elliota czymś i powiedziała ze słodkim uśmiechem: „Elliott, obiecałeś mi dzisiaj towarzyszyć, żeby zobaczyć kwiaty. Nie łam swojej obietnicy, okej?”

„Okej” – odpowiedział Elliott, biorąc kęs tosta. Był człowiekiem małomównym, ale zawsze odpowiadał Olivii, kiedy do niego mówiła.

Colton nie wydawał się zaskoczony zachowaniem tych dwóch osób. Po prostu zjadł śniadanie i oglądał dramat na żywo.

Nie mogłem powstrzymać się od zmarszczenia brwi. Elliott i ja mieliśmy już plany. Jeśli nie pójdzie za mną do starej rezydencji rodziny Crawford na pogrzeb dziadka, co powiedzą pozostali członkowie jego rodziny?

Ciężko było przełknąć jedzenie, mimo że smakowało dobrze. Kiedy zobaczyłam, że Elliott skończył jeść i idzie na górę się ubrać, odłożyłam widelec i poszłam za nim.

Weszliśmy do sypialni jeden po drugim.

„Czego chcesz?” zapytał Elliott, odwracając się do mnie plecami.

W chwili, gdy zdjął koszulę, zobaczyłam jego nagie i wyrzeźbione plecy. Odwróciłam się do niego odruchowo. „Czy zapomniałeś, że dziś jest pogrzeb twojego dziadka?”

W następnej sekundzie usłyszałem dźwięk zamka błyskawicznego, a potem szelest ubrań. W końcu odpowiedział: „Możesz mnie zastąpić”.

„Był twoim dziadkiem!” poskarżyłem się, marszcząc brwi. To było stosowne, że Elliott tam był. W końcu był wnukiem Lorenza. Jak mógłby przegapić pogrzeb dziadka, skoro wszyscy pozostali krewni mieli tam być?

„Już przydzieliłem Parkera do zajęcia się wszystkim, co dotyczy pogrzebu. Porozmawiaj z nim o tym, a on cię oświeci” powiedział Elliott, jakby to nie jego dziadek był chowany.

Gdy miał już iść w stronę gabinetu, zapytałam smutnym i piskliwym głosem: „Elliott, czy ktoś inny nie ma dla ciebie znaczenia oprócz Olivii? Czy przebywanie z rodziną w tym okresie żałoby jest mniej ważne niż wyjście z tą kobietą?”

Elliott zatrzymał się jak wryty. Odwrócił się gwałtownie i rzucił mi mordercze spojrzenie. „Od kiedy masz coś do powiedzenia w sprawach rodziny Crawford?”

Zmierzywszy mnie wzrokiem od stóp do głów, dodał z obrzydzeniem: „Ostatnio, jak sprawdzałem, nie zasługiwałeś na to, żeby mieć cokolwiek do powiedzenia!”

To było tak, jakby nagle wylano na mnie miskę zimnej wody. Przez chwilę się wzdrygnąłem.

Sekundę później zaśmiałam się ironicznie, gapiąc się na jego oddalającą się sylwetkę.

Czy on właśnie powiedział, że nie zasługuję na to, żeby mieć cokolwiek do powiedzenia?

Ha-ha! To było takie zabawne!

Przez całe dwa lata ciężko pracowałam, aby zmiękczyć serce Elliota, ale okazało się, że jego serce było bardziej zatwardziałe, niż się spodziewałam.

„Kiedyś myślałem, że jesteś tylko gruboskórny. Szczerze mówiąc, jestem zaskoczony, że jesteś też bardzo wścibski.” Nagle z boku rozległ się szyderczy uśmieszek.

Podążając za głosem, odwróciłem się i zobaczyłem Olivię opartą o framugę drzwi ze skrzyżowanymi ramionami. Jej zwykły niewinny wyraz twarzy nie był nigdzie widoczny. Teraz miała zimny wyraz twarzy i oczy, które mogły zabić.