Rozdział 640

I ja tak robię. Wiem to, głęboko w środku, że ufam mu, że nas z tego wyciągnie. Ale zamiast mu to powiedzieć, po prostu kiwam głową, siedząc napięta na siedzeniu, gdy wracamy na ziemię, którą już przekroczyliśmy. Nawet gdy wracamy drogą, burza nie ustaje. Błyskawice uderzają wokół nas, a gałęzie drzew smagają nas dziko, grożąc, że spadną na nas w każdej chwili.

Kiedy zaczyna padać grad, kawałki lodu wielkości piłek golfowych, otwieram usta, żeby powiedzieć, że musimy się stąd wydostać –

Ale Roger mnie wyprzedza. „To nic nie da, Cora” – mruczy, zerkając na mnie. „Musimy przestać”.