Rozdział 539

Sinclair

Wyciągam rękę, chwytając ją za ramię - spódnicę - cokolwiek - gdy znika mi z oczu w mgnieniu oka. W mojej piersi narasta warczenie. Cholera, czemu ona po prostu nie może zostać w bezruchu? Wkładam ręce do kieszeni i rozglądam się po znajomym lesie snów, tym miejscu, do którego przychodziliśmy tak wiele razy. Ale jest w tym coś odrobinę... nie tak. Mgła,... niewyraźność szczegółów. Jakby Ella nie potrafiła złożyć wszystkiego w całość wystarczająco dobrze.

Nadal tu jestem, co oznacza, że jakaś jej część chce, żebym tu był. Trzymam się tej wiedzy, rozpaczliwie, i zaczynam grzebać w lesie. Gdzie ona, do cholery, jest?