Rozdział 167

Nicholas był wrakiem, ale nie odważyłam się odwrócić. Bałam się zobaczyć jego poszarzałą minę i ciemne, pozbawione życia oczy.

Z ostatnim odrobiną rozsądku, jaką miałem, wezwałem pielęgniarkę, aby mu pomogła. Nawet nie zatrzymałem się, aby pomyśleć, czy drobna pielęgniarka mogłaby utrzymać tak wysokiego mężczyznę. Uciekłem ze szpitala tak szybko, jak mogłem.

Pomarańczowe płatki wirowały na wietrze. Poza grobami moich rodziców nie miałam pojęcia, gdzie mogłabym pójść, żeby popłakać się swobodnie. Wydawało się, że jako dorośli, nawet płacz wymagał powodu i miejsca.