Rozdział 62

Gdy wjechaliśmy na podjazd, uświadomiłam sobie coś zaskakującego. Nie bałam się już tego, co przyniesie przyszłość. Wiedziałam, że zawsze będzie niebezpieczeństwo, że ludzie będą próbowali użyć mnie jako broni, ale nic z tego nie miało znaczenia. Przez cały ten czas myślałam, że Alec i Kade są zbyt dobrzy, żeby mogli być prawdziwi. Nie było szans, żebym dostała nie jedną, a dwie bratnie dusze, które na zawsze będą mnie pielęgnować i wspierać. Jakaś mała część mnie myślała, że to, co rozkwitało między nami, nie potrwa długo. Chociaż nie byłam jeszcze gotowa, żeby rzucać słowem na L, było coś jeszcze, czego chciałam.

Rodzice Aleca i Kade'a już spali, gdy weszliśmy do domu. Poczułam ulgę, że Alec i Kade nie mogli czuć moich emocji tak, jak ja czułam ich. Wyczuliby zamieszanie i niepokój z odległości mili. Starałam się nie wiercić palcami, ale nie mogłam powstrzymać lekkiego drżenia, które przechodziło przez moje dłonie. Podczas gdy wciąż brakowało mi szczegółów, Tori opowiedziała mi o procesie kopulacji wilkołaków. W pewnym sensie było to zabawne. Wszystko, co gówno zrobiłam, było z Alekiem i Kade'em, a mimo to nadal sprawiali, że byłam strasznie nerwowa w nowy i ekscytujący sposób. Kiedy szliśmy cichymi korytarzami, w stronę sypialni, którą dzieliliśmy, zdałam sobie sprawę, że samo uprawianie seksu nigdy nie wystarczy. Chciałam związać się z nimi na wszelkie możliwe sposoby, zostawić ślad na ich duszy, którego nie można by pomylić z niczym innym, jak tylko moim.

Chciałam każdego delikatnego dotyku, każdego żarliwego, rozbijającego duszę spojrzenia. Wszystko wydawało się zbyt piękne, aby było prawdziwe, mieć przeznaczonego partnera urodzonego, aby cię kochać. Być może była to mała rekompensata za śmierć i zniszczenie, które zdawały się nękać życie wilkołaka. Że pośród chaosu, mały skrawek szczęścia wypłynie na powierzchnię. Tak, aby bez względu na to, jak długo ktoś musiałby żyć, mógł to robić ze szczęściem w sercu. Powoli uczyłam się stawiać czoła rzeczom i to była kolejna przeszkoda, z którą musiałam się zmierzyć. Nie pozwoliłam, aby mój strach powstrzymał mnie przed byciem z nimi, przed całkowitym zaakceptowaniem ich jako moich.