Rozdział 57

Gniew Tori smagał ją jak tornado. Kawałki szkła drapały i przecinały moją skórę. Gdy tylko sięgnęłam i chwyciłam miotające się emocje, wyślizgnęły mi się z palców. Niewidzialna ściana zawaliła się między Tori a mną, odcinając moje połączenie z jej emocjami. Wzięłam głęboki oddech i spróbowałam uspokoić własne nerwy, zanim znów się otworzyłam. Zamiast to wymusić, pozwoliłam, aby każde uczucie mnie otarło, pozwalając każdemu odejść.

Wir, którym była złość Tori, powrócił, wirując wokół pasm moich włosów i między palcami. Pozwoliłam, aby złość mnie ogarnęła, zagłębiając się głębiej. Pod złością kryło się wyraźne, ostre ukłucie, które przypominało mi o bólu. Przez chwilę się strofowałam. Oczywiście, że była zraniona, odeszłam bez słowa, zostawiając telefon, który mi dała, na łóżku. Tori była moją pierwszą przyjaciółką od tak dawna, a ja odwdzięczyłam się jej, nieustannie odmawiając jej zaufania. Jeszcze głębiej ukryta była emocja, której się nie spodziewałem; zrozumienie. Podczas gdy jej gniew był jak palący ogień, zrozumienie, które czuła, było jak ocean – chłodne, rześkie fale rozbijające się o żar płomieni.

Zatrzymała się kilka stóp przede mną, jej pierś unosiła się od emocji. Widziałem, jak każda z nich rozgrywa się w jej oczach, zaciskając zęby, by powstrzymać falę wyczerpania, która osiadła w moich kościach. Zauważyłem, jak Alec i Kade odsunęli się od nas o kilka kroków, żadne z nich nie odważyło się przerwać tego, co Tori miała zamiar powiedzieć. Jej twarz była tak czerwona jak jej płonące włosy, jej usta otwierały się i zamykały, ale słowa odmawiały wydobycia się.