Rozdział 5 Dzień i noc

Kiedy nie otrzymałem odpowiedzi, postanowiłem wrócić do zajmowania się swoimi sprawami.

Mając w pamięci obietnicę Lyle'a, że wróci na kolację, poszedłem na rynek, aby kupić składniki na jego ulubione danie. Po powrocie do domu odruchowo sprawdziłem telefon, ale nie było żadnych powiadomień o wiadomościach.

Dlaczego czekam na wiadomość od Christophera? Ta świadomość sprawiła, że poczułam się sfrustrowana i rozczarowana sobą. Po czym rzuciłam telefon na kanapę.

Telefon zadzwonił, gdy byłem zajęty w kuchni. Z jakiegoś powodu moje serce zabiło mocniej.

Wyskoczyłam z kuchni, żeby podnieść słuchawkę, ale całe moje podekscytowanie natychmiast zniknęło, gdy zobaczyłam, że dzwoni Lyle. „Halo?”

„Hej, kochanie. Mam dziś spotkanie, więc nie musisz na mnie czekać. Pamiętaj, żeby po kolacji położyć się wcześnie spać, okej? Grzeczna dziewczynka”. Po tych słowach rozłączył się, nie dając mi nawet szansy na odpowiedź.

Prychnęłam. Spotkanie? Jak jakieś praktyczne. prywatne spotkanie w pokoju hotelowym gdzieś? Jego pracownicy mają tyle szczęścia, że mają tak troskliwego szefa.

Ku mojemu zaskoczeniu, nie poczułam się zmartwiona tą wiadomością. Ponownie sprawdziłam telefon, ale nadal nie było żadnych nowych wiadomości.

Nie mogłam powstrzymać się od zastanowienia się, czy nie zachowałam się zbyt ostro wobec Christophera dziś rano i nie wkurzyłam go. Czy moja wiadomość tekstowa spowodowała jakieś nieporozumienie?

Właśnie zastanawiałam się, czy powinnam do niego zadzwonić, żeby wyjaśnić sprawę, gdy zadzwonił dzwonek do drzwi. Mój umysł się wyłączył. Czy Lyle nie mówił, że będzie zajęty dziś wieczorem? Dlaczego nagle wrócił do domu?

Gdy otworzyłam drzwi, niespodziewany gość oparł się o framugę. Złote promienie zachodzącego słońca uwydatniły jego przystojne rysy, sprawiając, że wyglądał jak Książę z Bajki, który wyszedł prosto z bajki.

Moją uwagę przykuły liczne czerwone ślady na jego szyi. „Przepraszam. Wygląda na to, że uzależniłem się od zapachu twojego mlecznego mydła i nie mogłem znieść myśli, że cię zostawię” – zażartował.

Czy to... ślady, które zostawiłem? Poczułem, jak robi mi się gorąco na twarzy.

Próbował wślizgnąć się obok mnie do domu, ale moje ramię wystrzeliło, by zablokować mu drogę. „Nie ma go w domu” - powiedziałem mu ostrzegawczo, ale tak naprawdę chciałem powiedzieć : „Proszę, wyjdź”.

Udając, że nie rozumie, o co mi chodzi, nalegał. „Wszystko w porządku. Po prostu na niego poczekam”.

„W takim razie poczekaj na zewnątrz.” Odepchnęłam go, ale on wykorzystał okazję, by złapać mnie za nadgarstek i przyciągnąć bliżej siebie.

Znalazłem się niemal twarzą w twarz z nim, z odległością zaledwie włosa między nami. Zaskoczony, zatoczyłem się do tyłu do domu.

Jednak on wykorzystał szansę, wbiegł do domu i dogonił mnie, zanim straciłam równowagę. Zamknął za sobą drzwi wejściowe.

Gdy niespokojne uczucie zagościło w moich wnętrznościach, spróbowałem je otworzyć. Następnie przycisnął mnie do drzwi, przyciskając swój przód do moich pleców.

„Podoba ci się ta pozycja?” zapytałem, nie ruszając się ani o cal.

Pochylił się. Jego ciepły oddech łaskotał mnie w szyję, gdy mruczał: „Nie, tego typu pozycja jest zarezerwowana dla niedojrzałych, głupich dziewczyn. Nie jesteś taka”.

„Więc kim jestem?” Moje zainteresowanie wzrosło, odwróciłam się, by stanąć z nim twarzą w twarz.

„Pocałuj mnie, a ci powiem” – powiedział z uśmieszkiem. Wyciągnął policzek i stuknął go palcem.

Próbowałam go odepchnąć, ale nie byłam w stanie stawić czoła jego sile. Czułam się, jakbym odpychała ścianę ze stali. „Musisz iść. On wkrótce wróci”.

To było kłamstwo. Nie było mowy, żeby Lyle wrócił do domu tak wcześnie dziś wieczorem. Chciałem tylko zapobiec, żeby iskra między nami nie przerodziła się w coś o wiele bardziej niebezpiecznego.

Jednak Christopher wydawał się niewzruszony, pochylając się, by mnie pocałować. Kiedy odwróciłam twarz, naturalnie pocałował mnie w policzki, powoli przesuwając się w dół do szyi. „Jeszcze nawet nie zaczął swojej „kolacji”. Nie ma mowy, żeby tak szybko wrócił do domu”. Więc wie.