Rozdział 4 Darmowy posiłek

„Przyszedłem na darmowe śniadanie. Nie masz nic przeciwko, prawda, Yvonne?” To był Christopher. Lyle nie miał żadnych innych bliskich przyjaciół poza nim i tylko Christopher odważyłby się zachowywać tak swobodnie w obecności nas obojga.

Nie czekając na odpowiedź, wziął ode mnie sztućce i zaczął nakładać sobie naczynia ustawione na stole. Lyle rzucił mu ukradkowe spojrzenie. „To jej”.

„Czekaj, naprawdę? Proszę, Yvonne.” Christopher od niechcenia oddał mi je. Jednak nie mogłem po prostu wrócić do jedzenia śniadania, używając tych sztućców, skoro już ich użył, prawda?

Kiedy nie wziąłem od niego sztućców, Lyle odezwał się z lekko kwaśną miną: „Wszystko w porządku. Po prostu weź je i następnym razem bądź ostrożniejszy. Ludzie będą gadać, jeśli to zobaczą”.

„Masz rację! Na pewno będę ostrożniejszy w przyszłości”. Christopher uśmiechnął się promiennie. „Ty też musisz uważać, Yvonne. Jeśli zje jedzenie innej kobiety, to znaczy, że cię zdradza”. Następnie puścił do mnie żartobliwe oczko.

Tymczasem Lyle zesztywniał, jego ręka zamarła w powietrzu w trakcie przewracania strony gazety. Jego reakcja bardzo mnie usatysfakcjonowała, ale milczałem.

Po wymuszeniu niezręcznego kaszlu Lyle zmienił temat, aby skupić się z powrotem na Christopherze. „Nie widziałem cię ostatnio. Gdzie się podziewasz?”

„Ugh, nie poruszaj tego tematu. Chłopak mojej przyjaciółki ją zdradził, więc musiałem jej towarzyszyć, gdy przyłapała go na gorącym uczynku” – odpowiedział Christopher swobodnie. „Powinieneś tam być, żeby to zobaczyć! Ona i cała grupa dziewczyn rozebrały faceta i rozbijacza małżeństw do bielizny i paradowały z nimi po ulicach. To był widok”.

Lyle znów kaszlnął i odwrócił się, żeby sięgnąć po szklankę wody, by podrażnić nagle wyschnięte gardło.

„Yvonne, jeśli kiedykolwiek będziesz chciała go złapać na zdradzie, pamiętaj, żeby zabrać ze sobą reportera”. Christopher naciskał. „On absolutnie nienawidzi reporterów”.

Gdy tylko to powiedział, Lyle niechcący przewrócił szklankę z wodą, rozlewając ją na siebie i blat. Prawie wyczułem niepokój, który z niego emanował.

„Idę się przebrać. Możecie kontynuować rozmowę”. Po tych słowach odbiegł z podkulonym ogonem. Christopher odskoczył i skrzyżował ręce za głową, szczerząc się jak kot z Cheshire.

Kiedy odwróciłam się, by spojrzeć na niego z wdzięcznością, objął mnie w talii i pociągnął, bym usiadła mu na kolanach.

Moja twarz natychmiast poczerwieniała na tę nagłą intymność, a ja przycisnęłam dłonie do jego piersi, podczas gdy krew dudniła mi w uszach. „Co robisz? On jest tuż obok”.

Puścił mnie, ale pamiętał, żeby pocałować mnie w policzek, zanim to zrobił. „Masz jeszcze w sobie ducha walki? Wygląda na to, że nie byłem wystarczająco brutalny wczoraj wieczorem”.

Jego słowa sprawiły, że poczułem się zawstydzony i onieśmielony.

Kiedy Lyle wyszedł, Christopher uśmiechnął się do niego. „Skończyłeś? Ruszajmy”.

Zamiast odejść, Lyle podszedł do mnie, lekko uniósł brodę i gestem poprosił mnie, abym zawiązał mu krawat.

Dawno tego nie robiłam, a ostatnim razem, gdy to zrobiłam, powiedział, że mój węzeł jest niechlujny i brzydki, więc nie byłam pewna, dlaczego akurat teraz chciał, żebym to zrobiła.

Gdy skończyłam, niespodziewanie pocałował mnie w czoło. „Poczekaj na mnie dziś wieczorem” – powiedział sztywno. „Wrócę, żeby zjeść z tobą kolację”.

Zanuciłam w odpowiedzi i zerknęłam na pogodny , psotny wyraz twarzy Christophera, obserwując, jak szybko wrzuca coś do kosza na śmieci.

Niedługo po tym, jak dwaj mężczyźni wyszli za drzwi, usłyszałem, jak Lyle mówi: „Gdzie jest mój bilet lotniczy? Myślałem, że mam go przy sobie...”

„Może zgubiłeś” – odpowiedział Christopher. Nie widziałem jego twarzy, ale słyszałem dumny ton w jego głosie, gdy dodał: „Później poproszę kogoś, żeby ci kupił”.

Podniosłem zgnieciony kawałek papieru ze śmietnika. Jak się spodziewałem, był to bilet lotniczy Lyle'a. Uśmiechnąłem się do siebie i wysłałem Christopherowi SMS-a: Jesteś taki dziecinny.