Rozdział 158: Malarstwo plenerowe

Edrick

Gdy tylko zobaczyłem zraniony wyraz twarzy Moany, wiedziałem, że popełniłem błąd, zabierając jej ząb. Oczywiście nadal nie mogłem jej powiedzieć o Złotym Wilku, ale zdałem sobie sprawę, że może powinienem był zapytać, czy mogę zabrać jej ząb wcześniej; mogłem po prostu powiedzieć jej, że chcę go zabrać, żeby zrobić kilka badań, albo cokolwiek, żeby nie wpadała w panikę. Najwyraźniej gorączkowo szukała zęba, kiedy wróciłem do domu, i od razu poczułem się jak idiota, że sprawiłem, że tak się poczuła.

Mimo że Moana powiedziała, że wszystko w porządku i po prostu powiedziała mi, żebym tego więcej nie robiła, przez następne kilka dni była odległa. Zauważyłam, że była dużo cichsza niż zwykle, a kiedykolwiek przychodziła spać wieczorem, po prostu kładła się i odwracała ode mnie. Może połączenie wzięcia zęba, zdenerwowania się na nią tym, co stało się z jej byłym chłopakiem i nieobecność, kiedy się obudziła przez dwa dni z rzędu, sprawiło, że poczuła się zdenerwowana.