Rozdział 39

Gdy ta myśl wpadła mi do głowy, Dicken niespodziewanie się zatrzymał. Pustka, którą tam czułem, tylko spotęgowała moje podniecenie i wydałem z siebie niezadowolony jęk protestu. O mój Boże! Nie mogłem uwierzyć, że wydałem taki dźwięk!

Chciałem podnieść rękę, żeby zasłonić usta, żebym nie wydał więcej wstydliwych dźwięków. Ale moje nadgarstki straciły całą siłę, jakby rozpłynęły się pod wpływem mojego podniecenia. Dicken chwycił mnie za talię i obrócił do pozycji, w której leżałem na rękach i kolanach.

Nie! Przestań! Nie chciałem stać się tylko przedmiotem dla bestii, aby rozwiązać swoje podniecenie. Brak stymulacji na chwilę mnie otrzeźwił i udało mi się odrzucić pragnienia w moim umyśle.