Rozdział 3

Siedząc przy śniadaniu, Murray zmarszczył brwi. „Gdzie są płatki zbożowe?”

Sadie nie była pewna. „Masz na myśli owsiankę z jagodami i migdałami?”

"Owsianka z jagodami i migdałami?" Murray był ciekawy.

Sadie dodała: „Tak, ten, który pani Cole robiła z odtłuszczonym mlekiem, mrożonymi migdałami i jagodami, prawda? Och, nie miałam czasu, żeby go przygotować. Samo zamrożenie migdałów i jagód zajmuje dużo czasu, a trzeba wstać wcześnie, żeby zacząć go robić”.

„A proporcje muszą być idealne. Nie mam cierpliwości pani Cole, żeby zrobić to dokładnie. Po prostu nie smakowałoby tak samo. A także…”

Murray przerwał: „Przynieś mi trochę pasty wołowej”.

„Już idę, panie Sherwood.”

„To nie smakuje dobrze”. Murray spojrzał na słoik. „A opakowanie zniknęło”.

Sadie wyjaśniła: „Ten słoik się skończył. To wszystko, co mieliśmy”.

Murray rozkazał: „Kup później parę w supermarkecie i zaopatrz się w domu”.

„Nie możemy tego tam znaleźć”. Sadie uśmiechnęła się niezręcznie. „Pani Cole robiła to sama. Nie wiem jak...”

Rozbić się!

Sadie zapytała: „Eh? Panie Sherwood, pan nie jada?”

Murray prychnął: „Hmm, nie jestem w nastroju”.

Sadie patrzyła, jak Murray wchodzi po schodach, całkowicie zdezorientowana, zastanawiając się, dlaczego nagle stracił panowanie nad sobą.

...

„Lenistwo wcielone! Czas wstać i zabłysnąć!”

Roseanne przewróciła się, ledwo otwierając oczy. „Uspokój się. Daj mi jeszcze trochę pospać...”

Leda Reynolds miała perfekcyjny makijaż i wybierała torebkę. „Jest prawie ósma. Nie musisz się spieszyć, żeby zrobić śniadanie dla pana Sherwooda?” Roseanne czasami zostawała u niego na noc, ale zawsze spieszyła się z powrotem do domu przed świtem, by przygotować owsiankę z jagodami i migdałami dla Murraya i jego wrażliwego żołądka.

Leda uważała to za śmieszne.

Czy Murray był hospitalizowany czy coś takiego? Czy nie mógłby po prostu zamówić jedzenia na wynos przez telefon?

To wszystko go po prostu rozpieszczało!

Głęboko śpiąca Roseanne machnęła ręką i zignorowała komentarz. „Nie wracamy. Rozstaliśmy się”.

„Och, planujesz rozstać się na kilka dni?” Leda zażartowała: „W takim razie śpij dobrze. Śniadanie na stole. Idę do pracy. Mam dziś randkę, więc nie musisz mi gotować. Pewnie i tak niedługo wrócisz. Czy mogłabyś zamknąć okno balkonowe, wychodząc?”

Roseanne obudziła się głodna. Zajadając się kanapką swojej najlepszej przyjaciółki, wpatrywała się w jasne słońce, usiłując sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz obudziła się naturalnie.

Po skończonym brunchu przebrała się i poszła prosto do banku, aby zrealizować czek na pięćdziesiąt milionów. Zawsze bezpieczniej było mieć przy sobie pieniądze.

Następnie odwiedziła bank znajdujący się tuż obok. „Muszę porozmawiać z twoim doradcą ds. bankowości prywatnej. Chcę wpłacić dziesięć milionów”.

Kierownik oddziału zaproponował przyzwoitą roczną stopę procentową. Roseanne wynegocjowała dodatkowe dwa punkty procentowe i osiągnęła satysfakcjonujące porozumienie. Postępując zgodnie z tą samą strategią, wpłaciła dziesięć milionów do dwóch innych banków, za każdym razem negocjując lepsze stawki.

Kiedy Roseanne opuszczała ostatni bank, była milionerką, uzbrojoną w trzy czarne karty, trzydzieści milionów dolarów w depozytach i dwadzieścia milionów w płynnych aktywach.

„Niezły podział” – pomyślała, bo w zasadzie z dnia na dzień trafiła się jej żyła złota.

Mijając gwarny salon fryzjerski, Roseanne weszła do środka. Od razu wydała pieniądze na członkostwo VIP za dwa tysiące dolarów.

Siedząc przed lustrem, Roseanne spojrzała na swoje brązowe, falowane włosy i po raz pierwszy poczuła odrobinę pogardy.

Fryzjer pochwalił: „Kochana, masz fantastyczne włosy, jak u lalki...”

Nosiła długie, falowane włosy, ponieważ Murray uwielbiał ich dotyk, zwłaszcza atmosferę, jaką wydzielały po ich intymnych chwilach. Jednak utrzymanie pięknych loków wiązało się z koniecznością poświęcenia jeszcze większej ilości czasu na pielęgnację.