Rozdział 13 Zobacz, co mi robisz, dziewczyno

Droga powrotna do naszego budynku przebiegała w miarę spokojnie. Ulice Nowego Jorku były zatłoczone, a ruch szalony, więc zajęło nam to trochę więcej czasu niż się spodziewaliśmy. Czasami, gdy zatrzymywaliśmy się na światłach, Julian patrzył na mnie, aż czerwone światło zmieniło się na zielone. Wiem to, ponieważ, mimo że nie spuszczałam wzroku z ludzi idących chodnikiem, czułam jego spojrzenie na mojej skórze, ogrzewające mnie, jakbym była na słońcu.

Kiedy dotarliśmy na parking budynku, zauważyłam, jak dłonie Juliana trzymają kierownicę z mocą, żyły biegną mu po skórze i jak czasami polega tylko na jednej ręce, aby wepchnąć samochód na jego miejsce. Kiedy samochód w końcu się zatrzymuje, Julian wyciąga rękę, aby złapać torby, zanim ja zdążę to zrobić, i jestem zdumiona, jak łatwo je podnosi; jego ręce są tak duże, że nie wydają się aż tak liczne. Na mój oczywisty wyraz zaskoczenia obdarza mnie subtelnym uśmiechem, który wywołuje jeszcze więcej motyli w moim brzuchu.

Szybko wysiadam z samochodu, pozwalając, aby oddech powietrza bez zapachu Juliana napompował moje płuca, a on robi to samo, niezręcznie zamykając drzwi, niosąc wszystkie torby .