Rozdział 107

Punkt widzenia Dylana.

Wpatrywałem się w dzielnice, które wkrótce miały stać się betami, i zmarszczyłem brwi. Nie byłem w stanie go odczytać, ale wiem na pewno, że tego samego nie można powiedzieć o mnie. Moja mimika twarzy zdradzała wszystko. Powoli podniósł rękę i wyciągnął ją przed siebie, w milczeniu prosząc o uściśnięcie dłoni.

„Dziękuję”. Brzmiał niezwykle szczerze, więc niepewnie ujęłam jego wyciągniętą dłoń w prawą i mocno ją uścisnęłam. „Dziękuję bardzo, gdyby nie ty, to…”