Rozdział 5. Ojciec opiekuńczy

KIARA

„Ktoś, kto cię kurwa uratował, szczeniaku”. Jego głęboki głos wywołał dreszcze na moim kręgosłupie. Jego zapach wypełnił moje zmysły.

„Jak masz na imię?” zapytałam cicho, czując, jak ciepło bijące z jego ciała wywołuje dreszcze przyjemności na moim kręgosłupie.

"Kiara."

„Co?” To moje imię-

„Kiara! Kiara!” Zmarszczyłam brwi. Głos zmienił się na taki, który dość dobrze rozpoznałam. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Raven unoszącą się nade mną. Zarumieniłam się, zdając sobie sprawę, że śniłam. Odepchnęłam ją i usiadłam.

Słońce świeciło przez zasłony, więc pochyliłem się i wyłączyłem światło.

„O czym śniłeś?” zapytała Raven, ciekawie na mnie patrząc. „O niczym, dlaczego?”

„Twoje serce biło szybciej”.

Wzruszyłam ramionami niewinnie. „Nie mam pojęcia”. Rozciągnęłam się, krzywiąc się z powodu spazmatycznego bólu, który przeszył moje ramię i szyję. Jęknęłam, zaciskając dłoń na nim. Raven natychmiast znalazła się przy mnie. „Nie jesteś jeszcze wyleczona?” zapytała zmartwiona. „Może będziemy musieli powiedzieć cioci Red i wujkowi El”.

„To nie jest dobry pomysł”. Powiedziałam, wstając. Starałam się nie drgnąć z bólu w kostce. Zawsze była sztywniejsza rano. Lekko utykałam, idąc do łazienki.

„Skorzystam z prysznica Liama; on już poszedł na trening”. Powiedziała Raven, skinęłam głową, wchodząc do mojej małej łazienki. Nie była duża, ale miała wannę z prysznicem.

Zdjęłam koszulę Liama i spojrzałam w lustro sięgające podłogi. Moja zwykła opalona skóra, taka jak u taty, była trochę bledsza niż zwykle. Zatrzymałam się na chwilę, by podziwiać mój misterny tatuaż żyrandola pod biustem.

Zrobiłam go dzień po moich 18. urodzinach i bardzo mi się podobał. Tata był trochę wybredny, mówiąc, po co mi coś, co przyciągnie uwagę do moich piersi. Na pewno dostałby ataku serca, gdyby zobaczył mój tatuaż na udzie, który wyglądał jak pas do pończoch. Zrobiłam go nieco ponad tydzień temu. Jeszcze go nie zauważył. Zdjęłam bandaże i spojrzałam na ślad po ugryzieniu. Goił się, choć wolniej niż zwykle. Czując lekką ulgę, weszłam pod prysznic, pozwalając ciepłej wodzie ukoić mój bolący bark.

-__--

Godzinę później Raven i ja zeszłyśmy na dół. Skończyło się na tym, że stoczyłyśmy bitwę na poduszki, zanim ubrałyśmy się na ten dzień. Miałam na sobie jedwabną koszulkę Cami w kolorze kości słoniowej wpuszczoną w podarte obcisłe jeansy i płaskie buty w kolorze kości słoniowej. Założyłam na koszulkę kardigan, żeby ukryć ramię. Chociaż krwawienie ustało, rany nadal były. Uwielbiałam obcasy, ale nie mogłam ich nosić zbyt długo, żeby moja stopa nie bolała. Miałam rozpuszczone włosy i po prostu swój zwykły akcent w postaci kremu nawilżającego, rozświetlacza, przydymionego eyelinera i tuszu do rzęs. Moje usta były pokryte jedynie odrobiną balsamu do ust z masłem shea. Miałam na sobie małe wiszące kolczyki i kilka naszyjników.

Weszliśmy do kuchni, Raven i ja stanęliśmy w miejscu. Tata przyparł mamę do lodówki, jej nogi owinęły się wokół niego, gdy się całowali, dźwięk jęków był wyraźny jak dzień. Zarumieniłam się, a Raven gwizdnęła.

„Dobry występ, wujku El! Kontynuuj!”

Usłyszałem, jak tata warknął, gdy mama rozprostowała nogi i odepchnęła go, lekko się rumieniąc. Przysięgam, że tylko tata potrafi sprawić, że mama się rumieni. Uśmiechnąłem się i spojrzałem na rodziców. Tata miał 40 lat, a mama 37. Byli młodymi rodzicami, ale wyglądali na maksymalnie 30.

„Chciałbym, ale myślę, że jesteś zbyt niewinna, żeby sobie z tym poradzić” – powiedział tata do Raven, która przewróciła oczami.

„Nieprawda. Nie jestem niewinny”.

„Myślisz tak” powiedział tata, uśmiechając się złośliwie, opierając się o blat. „Wszystko w porządku, aniołku?” Spojrzał na mnie, a ja uśmiechnęłam się przebiegle. Tata zawsze witał mnie pocałunkiem. Ale fakt, że nie ruszał się ze swojego miejsca, oznaczał, że był podniecony.

„Tak, tato. Nie przytulisz mnie?” – zapytałam chytrze. Tata uśmiechnął się złośliwie, przyciągając mamę z powrotem w ramiona i całując ją.

"Jesteś pewien, że chcesz?"

„Fuj, nie” – powiedziałam, nie ufając tacie. Mama przewróciła oczami.

„Wszystko w porządku, dziewczyny? Słyszałam, że wczoraj w kinie coś się wydarzyło. Liam powiedział, że wy wszyscy poszliście do domu wcześniej. To prawda?” – zapytała ostro. Ja i Raven wymieniłyśmy spojrzenia. Skinęłam głową, nie patrząc mamie w oczy, gdy otworzyłam lodówkę, wyjmując butelkę soku pomarańczowego.

„Tak, ciociu Red. Tak właśnie się stało. Więc jaki jest plan wizyty królów? To jutro, prawda?” Raven zapytała płynnie, gdy Gwen Omega, która była naszą gospodynią, weszła z pustą tacą.

„Śniadanie gotowe” – powiedziała z uśmiechem.

„Dziękuję” – powiedziała mama, podczas gdy tata spojrzał na Raven.

„Przyjedzie dziś. Właściwie już jest w mieście” odpowiedział tata, marszcząc brwi.

„Oo, nie mogę się doczekać! Słyszałam, że jest naprawdę przystojny!” powiedziała Raven.

„To zarozumiały dupek” – warknął tata, zyskując sobie gniewne spojrzenie mamy.

„Elijah, język. Kiedy dwie podobne osoby się spotykają, ścierają się” – powiedziała do Raven, gdy wszyscy zmierzaliśmy do jadalni. Tata objął mnie ramieniem i pocałował w czoło.

„Wyglądasz pięknie, aniołku” powiedział. Uśmiechnęłam się do niego. Nigdy nie zapomniał mi tego powiedzieć.

Czasami czuję, że nikt nie może mnie kochać bardziej niż tata, ale potem widzę, jak patrzy na mamę i chciałabym znaleźć partnera, który patrzyłby na mnie z takim uwielbieniem i miłością. Ale czy mój partner mnie chciałby? Sama myśl o tym sprawiła, że moje wnętrzności się przekręciły.

Gdy już usiedliśmy przy stole jadalnym, który był ładnym, dużym, solidnym dębowym stołem. Spojrzałem na jedzenie, które było obecnie obładowane dwoma wielkimi talerzami wszystkiego, czego można oczekiwać od pełnego angielskiego śniadania.

„Czy więc Alpha King zje tu kolację? Czy pójdziesz do pakowalni?” – zapytałem, nakładając sobie jedzenie.

„Tutaj on naprawdę nie lubi ludzi” – powiedziała mama, sprawiając, że tata uniósł brwi.

„Ja też nie sądzę, żeby ludzie go lubili”.

Raven i ja się śmialiśmy, podczas gdy mama marszczyła brwi na tatę. „Serio Elijah. On jest Alfą Alfów”.

„Tego właśnie tata nienawidzi” – wtrąciłem się.

„Ach tak, problemy z ego” – powiedziała mama, uśmiechając się złośliwie.

„Czy mogę pomóc w gotowaniu?” zapytałem. Tata zmarszczył brwi.

„Nie musisz mu służyć. Gwen da sobie z tym radę”.

„Jeśli chce, pozwól jej”. Mama odparła, całując tatę w szyję, by ukoić jego narastającą irytację. Mama na pewno wiedziała, jak udobruchać swojego mężczyznę.

„Jej gotowanie jest naprawdę dobre, wujku El, musisz to przyznać.” dodał Raven, jedząc pasek bekonu.

„Tak, wiem. Po prostu nie chcę, żeby traciła czas i się nad nim męczyła”. Wiedziałam, że miał na myśli moją kostkę. „Będzie dobrze, tato”. Nigdy tak naprawdę nie powiedziałam im, jak wielki ból odczuwam jako osoba dorosła. Oni tak naprawdę nie wiedzą, że boli mnie codziennie. Doszło do tego, że zaczęłam mówić, że boli coraz mniej. Kłamstwo, z którym nauczyłam się żyć. Zostałam ranna w ataku bandytów, gdy miałam około 2 lat, i tatę zżera to, że nie był w stanie mnie ochronić. Chociaż uratował mnie przed śmiercią, zostałam ranna w stopniu uniemożliwiającym wyleczenie.

„Myślę, że będzie miło. Przecież on kiedyś uratował jej życie.” Powiedziała mama, wyrywając mnie z zamyślenia. Uśmiech taty zniknął, a Raven i ja spojrzeliśmy na nią w szoku.

„Naprawdę?” zapytałam. „Powiedzieć.” dodała Raven.

„Miałaś prawie 5 lat, byliśmy na drugich urodzinach Raihany. Wędrowałaś do lasu i cóż, to było jedno z tych stworzeń. Manangal. Tak dowiedzieliśmy się, że był Lycanem. Uratował cię tamtej nocy i chociaż twój tata go nie znosi, zawsze pamiętam, że uratował naszą małą dziewczynkę.”

„Ona jest teraz większa od ciebie” – dodała Raven do mojej niższej mamy

„Wciąż moja córeczka” – odparła mama, marszcząc brwi na Raven i tatę. „Jeśli Kiara chce gotować, to może. Alejandro… cóż, myślę, że ma więcej sekretów i powodów, dla których jest taki, jaki jest. Zamiast po prostu zakładać, że jest dupkiem”.

„Dlaczego tak mówisz?” zapytała Raven, bawiąc się jedzeniem.

„Kiedyś byłam inna. Dręczona, nielubiana i stałam się celem, nawet po tym, jak urodziłam Kiarę i Liama, kilka razy ludzie chcieli porwać samicę alfa, jakbym była eksperymentem. A Alejandro jest bardziej inny niż ja” – powiedziała mama, popijając wodę. Skinęłam głową. To miało sens. Wiedziałam, jak to jest być innym

„Musi być ciężko być jedynym w swoim rodzaju.” Powiedziałam cicho.

„Nie współczuj mu.” Powiedział tata. Uśmiechnęłam się do niego lekko.

„Ok, tato. Czy jest jakieś konkretne menu, czy mogę po prostu zrobić sobie to, na co mam ochotę?”

„Rób, co chcesz” powiedziała mama, obdarzając mnie ciepłym uśmiechem „Więc dzisiaj opuścisz trening?”

„Dopiero dziś?” – powiedziałem z poczuciem winy. Mama wyszkoliła mnie w posługiwaniu się bronią, chociaż tata tego nie chciał. Nie pozwoliła mi po prostu być słabym, a ja byłem zadowolony. Chciałbym móc nosić przy sobie broń. Ale nie było to łatwe, gdy była to pięciostopowa laska z ostrym, długim kolcem na końcu.

„Tylko dzisiaj.”

„Świetnie! Idę zapytać Gwen, czy wszystko, czego potrzebuję, jest w domu”. Powiedziałam, wstając i wybiegając z pokoju. Skrzywiłam się, gdy moja noga zaczęła drgać. Złapałam się framugi drzwi akurat wtedy, gdy ktoś podbiegł, po zapachu wiedziałam, że to tata. Ustabilizował mnie, a ja spojrzałam na niego

„Nic mi nie jest, tato” powiedziałam cicho, obejmując jego twarz dłońmi na chwilę.

„Nie spiesz się, Kiara” powiedział, głaszcząc mnie po włosach. Poczułam falę smutku i skinęłam głową, jakby wyczuwając, co czuję, przyciągnął mnie w ramiona. Zamknęłam oczy, mocno go przytulając.

„Och, ona jest taka córeczka tatusia. Mój tata po prostu grozi, że mnie pobije swoim kapciem” – powiedziała Raven, rozśmieszając mamę.

„Zrobił to samo Angeli, gdy była młodsza”. Odpowiedziała, a ja się uśmiechnęłam. Angela była najlepszą przyjaciółką mamy, a także ciotką Raven.

„Ciocia A jest twarda. Nie obwiniam taty. Ale spójrz na mnie. Jestem niewinnym małym diabłem”.

„Żaden diabeł nie jest niewinny” – odpowiedziała mama rozbawiona. Odsunęłam się od taty.

„ Nic mi nie jest, tato, obiecuję, że będę ostrożny”. Powiedziałem przez link. Zanim opuściłem pokój, wiedziałem, że jego oczy są skierowane na mnie. Teraz czas na gotowanie dla Alfy Króla.