Rozdział 4 Selene

***RETROSPEKCJA.***

Męt.

Lucy - 13 lat.

ŁUCJA.

Moje ręce były teraz zbyt czerwone i swędziały. Strzelałem do celu za pomocą ognia przez ostatnią godzinę i miałem tego dość. Wysadziłem całą linię strzelnicy, zanim wyszedłem z dołu, gdzie ćwiczyłem. Przypomniałem mojemu mentorowi, Gargonowi, żeby nie mówił ani słowa mojemu ojcu, bo następnym razem wysadzę mu twarz.

Nie. Nie bałem się nikogo. Pomimo mojego uporu byłem ulubieńcem mojego ojca. Rozpieszczał mnie i nikt nie miał prawa mnie dotykać. Ale nie powiedziałem, że nie zostałem ukarany – zostałem. Ale tylko on miał prawo mnie ukarać.

Przeskoczyłem przez płotki ognia zanim zdołałem dotrzeć do pól, które pachniały spalonymi węglami i ziemią. Demony lubią wąchać wszystko, co się pali, zwłaszcza spalone ciało, i chociaż nie miałem na to ochoty, przyzwyczaiłem się do tego.

Kolejny nudny dzień. Zastanawiałem się, kiedy mój ojciec zabierze mnie znowu, żebym zobaczył inne stworzenia. Zdolność mojego ojca do podróżowania między światami była jedyną rzeczą, która mnie w tym miejscu interesowała, ponieważ kiedy zabierał mnie ze sobą, mogłem spotkać interesujące istoty.

Byłem już w połowie drogi do gorącego źródła, gdzie planowałem spędzić wolny czas, gdy zauważyłem światło świecące zza ciemnego, zrujnowanego budynku, jakby zainstalowano tam mnóstwo żarówek.

Tutaj zawsze było ciemno, więc zaciekawiło mnie to.

„Kim jesteś?” – zapytałem. Kobieta, która stała tyłem do mnie, miała wspaniałe, lśniące, czarne włosy, które kończyły się poniżej jej pośladków. I pomimo tego, że niczego nie miała przy sobie, promieniowała, jakby światła promieniowały z wnętrza jej skóry.

Kobieta powoli się odwróciła, a ja znalazłem się twarzą w twarz z najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. Widziałem Boginię Chaosu. Była piękna na swój sposób, ale ta przede mną była bardziej niż piękna, jakby była eteryczna. Zdecydowanie nie należała do Podziemia.

„Witaj, mały wilku…” A jej głos brzmiał jak łagodna kołysanka.

Moje oczy rozszerzyły się, gdy się cofnęłam, gdy dotarły do mnie słowa, których użyła, by mnie powitać. Tylko nieliczni wiedzieli o wilku we mnie, ponieważ mój ojciec o to zadbał.

„Skąd wiedziałeś?” zapytałem, lekko marszcząc brwi.

„Ponieważ cię znam”

„Kim jesteś?”

„Nazywają mnie Selene…”

„Masz piękne imię.”

„I ty też masz piękną…”

Uśmiechnąłem się do niej, ale nie wiedziałem, co więcej powiedzieć.

„Podoba ci się tutaj?” – zapytała, a w jej oczach widać było szczerość pytania.

„Czy mój ojciec prosił cię, żebyś mnie o to zapytał?”

"NIE."

„Czy przekażesz mu moją odpowiedź?”

„Nie. To tajemnica, którą zachowam do końca życia”

Uśmiechnąłem się do niej. Nie wiedziałem dlaczego, ale czułem, że mogę jej zaufać. „Nie. Nie chcę tu być”.

„Rozumiem. Czy wiesz kim jestem?”

Pokręciłam głową, zanim przemówiłam. „Czy jesteś przyjaciółką mojego ojca?”

Zachichotała cicho, co sprawiło, że jej włosy zakołysały się, a wszystko wokół nas po prostu się rozjaśniło. „Twój ojciec nigdy mnie nie lubił. Ale nie jesteśmy wrogami... Po prostu... nie dogadujemy się”.

„Och… Czy jesteś jedną z Bogiń Podziemia?”

„Nie. Jestem Boginią Księżyca.”

Otworzyłem usta, gdy otwarcie się na nią gapiłem. Dlatego jej imię brzmiało znajomo. Moja matka zwykła o niej mówić. Była boginią miłości i księżyca. To ona połączyła moją matkę z moim ojczymem.

„Moja matka i ojciec, czy ich dusze są z tobą” Moje ciało trzęsło się przez chwilę, zanim otarłam łzy z oczu, aby nie spływały mi po policzkach. „Próbowałam znaleźć ich dusze tutaj” Nie mogłam ich znaleźć. Tęsknię za nimi”.

„Tak” „Są ze mną”.

„Powiedz im, że... ich kocham”. Miałam trudności z wypowiedzeniem słowa miłość. Demony wiedziały o pożądaniu i pragnieniu, ale miłość była czymś rzadkim.

Skinęła głową i uśmiechnęła się do mnie ciepło.

„Czy oni są razem?”

Ponownie skinęła głową i pochyliła się do mojego poziomu, zanim jej ciepłe i miękkie palce musnęły moje policzki, osuszając moje łzy w jednej chwili. „I będą razem, aż do momentu, gdy odrodzą się, by odnaleźć się ponownie”.

„Dziękuję” – otworzyłem ramiona i rzuciłem się jej w ramiona.

Moja reakcja ją zaskoczyła, ale nie minęło dużo czasu, zanim objęła mnie ramionami, a jej ciepło ogarnęło całe moje ciało. Miałam wrażenie, jakby to mama mnie przytulała.

„Zawsze będę opiekować się moimi wilkami, łącznie z ich duszami.”

„A ty też się mną opiekujesz?”

„Próbowałem i będę próbował dalej” „„Dopóki dasz mi część swojej duszy”.

"Nie rozumiem."

„Posłuchaj, mała. Dopóki w twoich żyłach płynie wilcza krew, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby się tobą zaopiekować. Ale kiedy, kiedy twój ojciec zabierze ci wszystko, nie będę już w stanie nic dla ciebie zrobić”.

"Nie rozumiem…"

„Pewnego dnia wszystko nabierze sensu. Tylko nie zapomnij o tym, gdy poznałeś Selene”.

Odwróciła się do mnie plecami i była gotowa odejść, gdy pobiegłem za nią i zablokowałem jej drogę. „Czy mam partnera?”

„Wszystkie moje wilki mają przeznaczoną dla siebie partnerkę.”

„Ja też jestem wilkiem!”

Ona tylko się do mnie uśmiechnęła i moje oczy się zaszkliły. Dlaczego nie mogła mi powiedzieć „tak” bezpośrednio?

„Nie dasz mi partnerki?”

„Wszystko zależy od Ciebie.”

"Nie rozumiem."

„Pamiętaj, że wszystkie wilki mają przeznaczonego partnera. Ale jeśli już nim nie jesteś…”

„Wtedy moja partnerka zostałaby sama bez partnerki” „” Serce mi pękało, nie tylko z powodu mnie, ale i wilka, który miał być moim przeznaczonym partnerem. „Ale jak mogę znaleźć moją partnerkę, jeśli utknęłam tutaj?”

„Znajdziesz swoje odpowiedzi w swoim czasie”. Jej wystający palec opadł, aż dotknął czubka mojego nosa. „Twój los zależy od ciebie”.

„Ale możesz zobaczyć przyszłość” „”

„Ale nigdy nie będę ingerować w twoją wolną wolę. A przyszłość zawsze może się zmienić, zwłaszcza gdy zmienia się serce”. Uśmiechnęła się ponownie, zanim kontynuowała. „Już pójdę. Przyszłam tu, żeby odwiedzić wyjątkową osobę, a teraz mój cel tutaj jest spełniony”.

Skinąłem głową i odsunąłem się od blokowania jej drogi. Patrzyłem, jak odchodzi, jakby po prostu unosiła się w powietrzu, a każda ścieżka, po której szła, po prostu mieniła się, jakby rozsiewała na nich iskierki.

„Selene!” zawołałem za nią, zatrzymując ją w miejscu. „Myślisz, że mój partner” „polubi mnie? Ponieważ jestem „demonem”. Ostatnią część wypowiedziałem bardzo cichym głosem.

Moje oczy zaszły łzami, bo przypomniałem sobie, jak moja matka robiła, co mogła, by ukryć moją tożsamość. Demony nie były mile widziane w świecie ludzi ani wilkołaków. Jaką mam gwarancję, że mnie zaakceptuje?

Powoli odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Miłość migocząca w jej oczach przytłoczyła moje młode serce – dawała mi nadzieję. „Musicie się odnaleźć, żeby poznać odpowiedź”