Rozdział 426

Po mrożącej krew w żyłach groźbie Sonia nie odważyła się nawet poruszyć mięśniem. Zauważywszy jej posłuszeństwo, porywacze przestali jej grozić i odpuścili. W następnej chwili poczuła, że unosi się w powietrze i domyśliła się, że wciągają ją do furgonetki. Tak jak się spodziewała, natychmiast opadła na ziemię, gdy tylko ręce, które trzymały ją za kostki, ją uwolniły.

Winylowe uczucie foteli samochodowych powiedziało jej, że jest na tylnym siedzeniu pojazdu. W tym momencie nawet jej serce zareagowało na tę tragiczną sytuację, przyspieszając puls. Czy teraz jestem w furgonetce? Człowieku, nie mogę uwierzyć, że zabierają mnie ci ludzie. Na samą myśl o tym Sonia natychmiast zadrżała ze strachu, ponieważ nie chciała, żeby zabrali ją jacyś obcy ludzie w jakieś nieznane jej miejsce. W końcu mogłoby się to dla niej skończyć okropnie, gdyby zabrano ją w jakieś odległe i odludne miejsce. Muszę uciekać, żeby ratować życie! Usiadła prosto, gdy te słowa pojawiły się w jej umyśle.

Niemniej jednak plan Sonii został szybko udaremniony przez ponurą rzeczywistość, gdy jeden z porywaczy wykręcił jej ramię i unieruchomił je tuż za plecami, po czym przygwoździł ją do siedzenia. Czując, jak jej skóra ociera się o szorstką poduszkę, jęknęła z bólu. „Auć! Puść mnie!”