Rozdział 363 Kolacja o północy

„Mam nadzieję, że nie zapomniałaś mojego głosu” – powiedziała przez telefon Emma, macocha Sofii, a jej słowa przebiły się przez ciszę otaczającą Sofię.

„Oczywiście, proszę pani. Jak mogłabym zapomnieć pani głos?” Głos Sofii miał w sobie nutę formalności, przypominając o dalekiej relacji, jaką łączyła z Emmą od dzieciństwa. Sofii nigdy nie wolno było zwracać się do niej „matko”, a „proszę pani” stało się określeniem szacunku.

„Sofio, twój ojciec i ja tęsknimy za tobą” – powiedziała Emma, a Sofia była zaskoczona tymi słowami. Nasłuchiwała, by potwierdzić to, co właśnie usłyszała. Czy to prawda, czy też po prostu miała halucynacje? W końcu nie było żadnej możliwości, by ojciec Sofii i Emma naprawdę za nią tęsknili.