Rozdział 73: Przyczepa kempingowa w lesie

(punkt widzenia kwietnia)

Nie wiem, jak długo tu jestem. Ciągle wstrzykują mi to coś i czuję się dziwnie. Wszystko po prostu się wyłącza, jakby moje zmysły były na wakacjach czy coś. Chyba udało mi się wcześniej przekazać naprawdę szybką wiadomość. Ale nie jestem do końca pewien, bo w pewnym momencie myślałem, że widzę mojego tatę siedzącego obok mnie na tej starej, chwiejnej kanapie, na której leżę zwinięty odkąd tu przyjechaliśmy. Przynajmniej myślę, że to kanapa.

Na szczęście, cokolwiek mi wstrzykują, za każdym razem przestaje działać coraz szybciej. To robi Raine. Ciągle mnie leczy i próbuje pozbyć się tego z mojego ciała i radzi sobie z tym coraz lepiej. Teraz mogę się trochę skupić, ale muszę udawać, że wciąż jestem nieprzytomna, żeby nie wstrzyknęli mi tego ponownie.