Rozdział 66: Łotr nie jest łotrem, gdy…

(punkt widzenia kwietnia)

' Zander, nie. Proszę, kochanie. Nic mi nie jest. Czy możesz mi zaufać choć raz?!'

Czułam, jak jego gniew narasta i to szybko. Gdyby zawalił, dzieciaki by się zraniły. Musiałam to przyspieszyć. Trevor nic jeszcze nie mówił, więc go kopnęłam. Naprawdę go kopnęłam. Co przyciągnęło jego wzrok do mnie i spojrzałam na niego wściekle, próbując nakazać mu przemówić. Na szczęście zrozumiał aluzję i warknął na tego Randy'ego, którego naprawdę chciałam kopnąć w zapomnienie. „Puść chłopaka, Randy. Jeśli puścisz szczeniaki, dam ci dziewczynę”. „A co ona dla mnie znaczy, Ole Yeller?” Inni najemnicy śmiali się z tego imienia, ale ja nie znalazłam w nim nic śmiesznego. Trevor wydawał się po prostu ignorować komentarz. „Dla ciebie jest warta sto tysięcy. To chyba wystarczy, żeby zagwarantować bezpieczeństwo szczeniakom”. „Słucham”. Randy też. Jego oczy praktycznie rozbłysły, gdy Trevor to powiedział. Znowu moje aktorstwo. „Nie możesz mówić poważnie! Zapłacę ci dwa razy tyle, żebyś mnie puścił!” Trevor, wierny swojej roli, po prostu mnie zignorował i zwrócił się do Randy'ego. „Co z nią zrobisz, zależy od ciebie. Ja chcę tylko szczeniaków”. „A skąd mam wziąć ten formularz wypłaty?” „Informacje są tutaj. W wiadomościach tekstowych”. Trevor rzucił stary telefon na ziemię, jakby celował w stopy Randy'ego, ale wylądował tuż przed nim. „Zander? W chwili, gdy sięgnie po ten telefon, wywal go”.