Rozdział 23

Ona faktycznie zaczęła szukać dzieci, które się źle zachowują i informować mnie, jaka jest jej kara za te czyny. Kary są zawsze o wiele bardziej przesadzone i o wiele bardziej sadystyczne, niż powinny być. Ale jeśli nie wkroczę i nie przyjmę kary, ona naprawdę ją wykona na tych dzieciach.

Pod koniec zeszłego roku dowiedziałam się, że jej ojciec wyznaczył ją i kilka innych osób do „monitorowania” szkoły pod kątem drobnych wykroczeń, które nie podlegają ingerencji administracji, ale muszą zostać rozpatrzone. Następnie należy odpowiednio rozdać i wykonać kary. Kilka osób poszło do dyrektora w sprawie jej agresywnych taktyk, ale nasi administratorzy albo zgadzają się z tym, co robi, albo coś innego pozwala jej na to. Nie ma to znaczenia, nie pozwolę jej torturować członków naszej watahy i ona o tym wie. Więc jestem jej osobistym workiem treningowym.

Nie mówię o tym, podobnie jak uczniowie, za których ponoszę karę. Wszyscy postanowiliśmy, że nic jej nie zostanie zrobione, a ja odmawiam wyglądania na słabą i ciągłego donoszenia, gdy wymyśla najlepsze historie na temat swoich czynów, a każdy dorosły został wprowadzony w błąd, aby mi nie wierzyć lub obawiać się stanięcia po mojej stronie. Wiem, że dzieci, za które ponoszę kary, doceniają to, nawet jeśli nie mogą mi nic powiedzieć bezpośrednio. To widać w ich oczach, gdy mijamy się na korytarzach. Wiem, że by do mnie podeszli, gdyby mogli, i to jest jeden z powodów, dla których to znoszę, nie pozostaje to niezauważone przez wszystkich. Chciałabym tylko, żeby ludzie, którzy mogą coś zrobić, żeby to powstrzymać, otworzyli oczy. Dzieci nie powinny bać się chodzić do szkoły.