Rozdział 4 Test

Chciałam zrobić test tak szybko, jak to możliwe, ale najwcześniej mogłam umówić się na wizytę w następną sobotę. Chyba było więcej dziewczyn, które robiły test, niż myślałam.

Przybyłam do kliniki na czas. Liczba innych dziewczyn w moim wieku z kręconymi włosami czekających na swoją kolej z pielęgniarkami była oszałamiająca. Siedziały na każdym dostępnym krześle, ale większość stała w długich kolejkach, czekając na swoją kolej, aby porozmawiać z dziesięcioma różnymi pielęgniarkami.

Nigdy nie widziałam tylu dziewczyn z kręconymi włosami w jednym miejscu. Gdy tylko jedna z dziewczyn skończyła rozmawiać z jedną z pielęgniarek, inna zajęła jej miejsce. Wiele z nich nagle odeszło po udzieleniu odpowiedzi na pytania pielęgniarki. podczas gdy inne przeszły przez inne drzwi do innego pokoju.

Podsłuchałem rozmowę dwóch kręconych dziewczynek wokół mnie. Twierdziły, że dziewczyny, które odeszły, zostały odrzucone, gdy pielęgniarki uznały, że nie mogą być Albertą Wilson. Pozostałe były uważane za możliwe dopasowania i przeszły do testów DNA — dziewczyny, które zostały wybrane do testu DNA, odeszły z tysiącem dolarów.

Musiałam być jedną z nich.

Ale to było przygnębiające za każdym razem, gdy dziewczyna była odrzucana i wychodziła z kliniki z pustymi rękami. Wszystkie wyglądały bardziej jak Alfy niż ja. Gdybym została odrzucona przed oddaniem próbki DNA, skąd wzięłabym pieniądze na garnitur Victora?

W końcu nadeszła moja kolej. Recepcjonistka w średnim wieku natychmiast poprosiła o mój certyfikat adopcyjny. Przyjrzała mu się dokładnie i mnie. Sposób, w jaki kobieta na mnie patrzyła, sprawił, że poczułem, że robię coś złego.

„Czy twoje włosy są naturalnie kręcone, czy też są trwale ondulane?” – zapytała, dotykając moich włosów. „Zdajesz sobie sprawę, że to poważna sprawa, a jednak wiele z was, dziewczyn, jest tutaj, żeby dostać trochę pieniędzy pana Wilsona”.

„Nie... nigdy nie potrzebowałam... trwałej ondulacji” – wyjąkałam. „Moje włosy nie są... naturalnie kręcone”. Pielęgniarka tak mnie zdenerwowała, że ledwo mogłam oddychać. W pokoju było duszno, gdy mnie badała. Czy ona mogła stwierdzić, że byłam tam również dla pieniędzy?

Wtedy wpadłam na pomysł i wyjęłam telefon. „Lah... spójrz, oto puh... zdjęcie mojej suh... legitymacji szkolnej sprzed trzech lat”. Zdjęcie przedstawiało mnie na początku pierwszego roku. Moje włosy były tak samo kręcone jak teraz.

Kobieta zabrała mi telefon z ręki i porównała go do zdjęcia, które widziałem w telewizji. Było to zdjęcie matki Alberty, kiedy była młoda.

Po chwili oddała mi telefon. „Okej, Daisy, będę potrzebować więcej informacji”.

Pielęgniarka wyjęła formularz i napisała moje nazwisko w górnej linijce. Nie chcąc mieć kłopotów z Cecilią, podałem jej adres Amy w drugiej linijce.

Po zadaniu mi kolejnych pytań, na niektóre z których nie potrafiłam odpowiedzieć, pielęgniarka wręczyła mi formularz i kazała przejść przez drzwi po lewej stronie dużego pokoju. To tam inne dziewczyny udały się na badania i dostały swoje tysiące dolarów!

Poszłam do drugiego pokoju, nie patrząc na nikogo i trzymając skrzyżowane palce. W tym pokoju było mniej tłoczno. Wzięłam głęboki oddech i podeszłam do innej pielęgniarki, która siedziała za biurkiem.

Ta pielęgniarka zadała mi więcej pytań o moje zdrowie i rodzinę. Ponownie zostałam zbadana i zapytana, czy moje włosy są naturalnie kręcone czy trwale ondulane.

Po tym, jak druga pielęgniarka zakończyła moją rejestrację, zgodziłam się na pobranie wymazu z policzka i probówki krwi. Nie podobało mi się, że igła wbija mi się w ramię, ale byłam szczęśliwa, że udało mi się dojść tak daleko w tym procesie.

Na stole leżały dziesiątki stojaków z próbkami. Alberta musiała być wśród dziewczyn, które przyszły dziś na testy. Zaginiona Księżniczka Alfa na pewno zostanie odnaleziona. Ta myśl sprawiła, że poczułam się mniej winna za to, co robiłam, żeby zdobyć pieniądze na garnitur Victora. Po pobraniu próbek DNA powiedziano mi, że muszę zrobić zdjęcia, żeby porównać je ze starymi zdjęciami matki Alberty.

Na drugim końcu pokoju stało pięciu fotografów i ich sprzęt. Nieopodal siedział cicho mężczyzna w średnim wieku w garniturze, krawacie i z wąsami, obserwując wszystko wokół siebie. Przypominał mi jednego z tych porządnych, sztywnych lokajów z serialu telewizyjnego.

Mężczyzna wyglądał też na bardzo zmęczonego. Ta część poszukiwań Alberty musiała być żmudna, gdy tak wiele dziewczyn pojawiło się na test. Wydawało się, że w ogóle mnie nie widzi, chociaż kilka razy spojrzał w moją stronę.

Siedząc przed jasnymi światłami i kamerą, wierciłam się i życzyłam sobie, żeby to się już skończyło. Cała ta uwaga skierowana na mnie sprawiała, że trzęsłam się od środka i na zewnątrz. Nie mogłam się doczekać, żeby wyjść i zanieść pieniądze do biura Victora.

Kiedy zrobiono pierwsze zdjęcie, skrzywiłam się i zamknęłam oczy, gdy jasny flesz rozbłysnął z trzaskiem. Nie mogłam powstrzymać się od zamknięcia oczu również przy drugiej próbie. Zawsze nienawidziłam, gdy robiono mi zdjęcia. Dlaczego ktoś miałby chcieć zachować mój wizerunek?

Fotograf próbował być cierpliwy, ale nie mogłem się powstrzymać. Czułem, jakby każdy w tym dużym pokoju mógł czytać w moich myślach i wiedział, że nie jestem Albertą. Prawdopodobnie podejrzewali, że jestem po prostu kolejną chciwą dziewczyną, która chce pieniędzy.

„Spróbujmy zrobić zdjęcie bez twoich okularów” – powiedział fotograf. „Nie widzę dobrze twoich oczu, gdy włącza się flesz. Soczewki odbijają światło”.

Zdjąłem okulary i poczułem się o wiele bardziej swobodnie, ponieważ | nie widziałem wszystkich ludzi wokół mnie tak wyraźnie. Trochę się zrelaksowałem i powiedziałem sobie, że już na mnie nie patrzą. Ale widziałem wystarczająco dobrze, żeby wiedzieć, kiedy kamerdyner nagle podniósł głowę i wstał. Fotograf wydawał się równie zaskoczony jak ja. Czy kamerdyner się na nas gapił? Dlaczego?

Kamerdyner szybko odzyskał spokój i przeprosił, zanim usiadł ponownie. Kim on był i jaką rolę odgrywał w poszukiwaniach Alberty?

Trzymałam oczy otwarte, gdy fotograf zrobił mi dwa zdjęcia bez okularów, zanim podał mi kolejny papier. Następnie kazał mi podejść do innej kobiety siedzącej przy biurku obok uzbrojonego strażnika.

Ta kobieta była młoda i ładna. Przejrzała papier od fotografa i poprosiła mnie, żebym podpisał się na dole na ciągłej linii. Ulga przepłynęła przeze mnie, gdy przeczytałem papier, zanim podpisałem się. Zgodziłem się, że tysiąc dolarów zostanie dostarczone na adres, który im podałem, w ciągu czterdziestu ośmiu godzin.

Otrzymam tysiąc dolarów i będę mógł zapłacić Vict lub. Mając wszystkie dziewczyny tutaj, miałem szczęście, że dostałem to na piśmie, zanim znalazły Albertę.

Ale gdy zacząłem iść w kierunku drzwi na zewnątrz, usłyszałem męski głos. Odwróciłem się i zobaczyłem, że to był kamerdyner. Rozmawiał z fotografem, który właśnie zrobił mi zdjęcia.

„Wyglądają zbyt podobnie” – powiedział kamerdyner. „Ta dziewczyna musi być nią”.

O kim on mówił? Czy oni naprawdę znaleźli Albertę? Lepiej odejdę, zanim będą chcieli odzyskać swoje pieniądze.