Rozdział 157

Lewis POV

„Dylan…” Nie mogłem powstrzymać nóg przed samodzielnym poruszaniem się do przodu. Nie mogłem uwierzyć, że siedziała przede mną i wiedziałem, że muszę jej dotknąć, aby udowodnić, że jest prawdziwa. Na ile wiedziałem, mogłem znów śnić.

Śniłem o niej każdej nocy odkąd opuściłem pałac, śniłem, że trzymam ją w ramionach i nigdy nie puszczam, że budzę się każdego ranka z jej piękną twarzą i że ona obejmuje mnie w ciasnym uścisku, by odwzajemnić moje uczucie. Śnię, że akceptuje mnie takim, jakim jestem i pozwala mi dowiedzieć się wszystkiego, co było do poznania o niej, ale jak tylko każdy cudowny sen się kończy, koszmar rzeczywistości spada na mnie i zawsze budzę się sam, prześladowany jej niekończącymi się krzykami strachu i bólu, zawsze się budzę i staję się bezsilny, by zrobić cokolwiek, by jej pomóc.