Rozdział 2 Dowiedz się

Amarah

Nie pamiętam, jak weszłam po schodach ani jak znalazłam się w swoim pokoju. Nie pamiętam, jak wyszłam z sukienki ani jak weszłam do łazienki, i nie pamiętam, jak weszłam pod prysznic.

Ale właśnie tam znalazła mnie moja Matka wczesnym rankiem, wciąż cicho płaczącą po stracie mojego Partnera.

Minerva jest cicha odkąd odszedłem od naszego Mate. Mówię jej, że rozumiem, że cierpi i że nie mam słów, aby ją pocieszyć, ale jestem tutaj, kiedykolwiek mnie potrzebuje. Po raz pierwszy dzisiaj czuję jej obecność i czuję z tego powodu ulgę.

Atlas Alfa

Mój kumpel i ja cieszymy się z imprezy, którą nasze Pups zorganizowały dla nas za naszymi plecami. Wykonali świetną robotę, angażując do pomocy każdego, kto chciał pomóc. Amarah nawet namówiła Lunę Jess, żeby pomogła jej z zaproszeniami, i myślę, że podziękowałam jej za to już cztery razy.

Mój kumpel był zaskoczony, widząc, że użyli schematu kolorów sprzed czterdziestu lat. Ale kiedy Melia powiedziała nam, że pomogła im w tym jej mama, wszystko się wyjaśniło. Amarah po raz pierwszy ma na sobie sukienkę i wygląda absolutnie oszałamiająco.

Amarah nigdy nie była dziewczyną, która nosi sukienki i od momentu, gdy dała nam to do zrozumienia, toczyliśmy walkę za każdym razem, gdy mój kolega próbował ją namówić, żeby założyła jakąś. To już trzeci raz, kiedy widzę moją córkę w sukience i wiem, że nigdy więcej jej nie założy, jeśli to będzie zależało od niej.

Jest prawie poranek, kiedy w końcu decydujemy się zakończyć wieczór. Większość gości, którzy nie byli z naszego stada, wyszła około pierwszej w nocy, a teraz na podwórku została tylko garstka członków stada.

Moja kumpela mówi mi, że sprawdzi nasze szczeniaki, zanim dołączy do mnie w naszym pokoju. Uśmiecham się do niej, gdy chodzę w swojej głowie; bez względu na to, jak stare będą, ona i tak sprawdzi, zanim sama pójdzie spać. Wychodzę z garnituru i wykonuję wieczorną rutynę, gdy nagle czuję niepokój mojej kumpeli.

Wybiegam z naszego pokoju w krótkich spodenkach i słyszę, jak cicho rozmawia z Amarą, ale nie rozumiem, co mówią. Musiała wyczuć moją obecność, bo łączy mnie i każe mi iść spać i na nią czekać.

Dziesięć minut później moja Koleżanka wchodzi ze smutnym wyrazem twarzy. Opowiada mi, co znalazła, kiedy poszła sprawdzić, co z Amarah, a ja pytam ją, czy powiedziała jej, co się stało. Moja Koleżanka mówi, że nie, ale nie widziała u niej żadnych obrażeń.

Amarah spędza dzień w swoim pokoju, a ja dzwonię do jej przyjaciółek do mojego biura, mając nadzieję, że dowiem się czegoś więcej, ale one również nie mają dla mnie żadnych odpowiedzi. Lone pyta, czy mogą to zbadać same, a ona da mi znać, gdy coś znajdą.

Coś stało się mojej córce i zamierzam dowiedzieć się, co to jest i kto jest za to odpowiedzialny. Sprawię, że ktokolwiek skrzywdził moją córeczkę, zapłaci za to, co zrobił, i pożałuje tego. Mój Wilk ryczy mi w głowie na tego, kto jej to zrobił.

Amarah zostaje w swoim pokoju podczas kolacji, czego nigdy wcześniej nie robiła, i wszyscy o tym mówią.

Alastor mówi im, że coś wydarzyło się na imprezie, ale Amarah jeszcze nikomu nic nie powiedziała. Ma nadzieję, że ktokolwiek cokolwiek wie, zgłosi się.

Nikt nie wydaje się wiedzieć nic o tym, co mogło się wydarzyć, a lone jeszcze do mnie nie przyszedł, co wskazuje, że oni również niczego nie znaleźli. Znając członków mojego stada, każdy spróbuje pomóc mi znaleźć odpowiedzi, których potrzebuję.

Mój kumpel i ja mamy niespokojną noc, ponieważ ciągle martwimy się o naszą córkę. Wczesnym rankiem ryki i warczenia sprawiają, że oboje wyskakujemy z łóżka . Łączę moją Gammę, aby dowiedzieć się, co się dzieje.

Mówi mi, że obudziło go połączenie umysłowe, po czym stwierdza, że musi dotrzeć do granic.

Amarah

Budzę się w środku nocy, a Minerva jest bardzo zdenerwowana i mówi mi, że musimy iść pobiegać. Cicho schodzę po schodach, podczas gdy wszyscy inni śpią, a gdy tylko wychodzę tylnymi drzwiami, Minerva przejmuje kontrolę, biegnąc w stronę granicy.

Przekracza granicę nie zwalniając, węsząc powietrze w poszukiwaniu łobuzów, i mam nadzieję, że uda jej się pozbyć części nagromadzonego gniewu, który w niej szaleje.

Nie zajmuje jej dużo czasu znalezienie łobuza kręcącego się w pobliżu naszej północnej granicy. Bawi się nim przez chwilę, zanim rozszarpie go na strzępy, zostawiając jego ciało blisko granicy. Ponownie wciąga powietrze, zanim znów zaczyna biec.

Po kilku godzinach zabija sześciu łobuzów i widzę, że trochę się uspokoiła, ale wiem, że minie jeszcze kilka takich nocy, zanim pogodzi się z tym, co zrobił Damien. Pędzimy z powrotem w stronę granicy i znów nie zwalnia, gdy ją przekraczamy.

Ryki i wycia budzą mnie kilka godzin później i wiem, że nasi Wojownicy znaleźli łotrów, których Minerva wyrzuciła w nocy. Słyszę kroki biegnące wokół domu Stada i cichsze, pospieszne kroki w środku, co wskazuje, że wszyscy się obudzili.

Postanawiam się ubrać i pójść do taty, żeby powiedzieć mu, że Minerva załatwiła tych łobuzów, ale Minerva znów pokazuje mi scenę z Damienem. Wiem, że ona tego potrzebuje, żeby to z siebie wyrzucić, a tata rozkaże nam pozostać w granicach, jak tylko dowie się, że to była Minerva.

Decydując się nie mówić tacie, znów padam na łóżko, odrzucenie Damiena znów przebiega mi przez myśl, a łzy znów zaczynają płynąć. Dzień się powtarza , spędzam czas w łóżku i płaczę nad stratą mojego partnera. Minerva i ja nie rozumiemy dlaczego i chyba nigdy nie znajdziemy odpowiedzi na to pytanie.

Powiedział, że nie chce lalki Barbie, ale jak mógł to powiedzieć, skoro nigdy się nie spotkaliśmy? Każdy, kto mnie zna, powie ci, że jestem wszystkim, tylko nie lalką Barbie.

Nie, myślę, że użył tego jako wymówki, żeby mnie odrzucić. Jeśli kiedykolwiek go spotkam, sprawię, że tego pożałuje.

Ignoruję pukanie do drzwi i ignoruję naciski na moją barierę na łączu umysłu. Tylko mama otwiera mi drzwi, gdy nie odpowiadam na jej pukanie. Tak jak wczoraj, upewnia się, że moje jedzenie jest przynoszone do mojego pokoju, i tak jak wczoraj, ja nie wychodzę z mojego pokoju.