Rozdział 2

Pewnej nocy Rachel obudziła się z bólem całego ciała. Jednak Justina nigdzie nie było widać, a w powietrzu unosił się jedynie lekko chłodny zapach tytoniu.

Rachel zaciągnęła swoje zmęczone ciało do łazienki i wzięła prysznic. Najpierw zobaczyła piękną kobietę w średnim wieku siedzącą na sofie po zejściu na dół, ale ta po prostu patrzyła na nią zimno, z rękami skrzyżowanymi na piersi.

Rachel widziała tę kobietę na zdjęciu, które pokazał jej ojciec. To była Sue Praham, ciotka Justina ze strony matki. Mówiono, że Justin stracił rodziców jako dziecko i był wychowywany samotnie przez Sue, dopóki Arthur Burton, Stary Mistrz Rodziny Burtonów, nie przyprowadził ich z powrotem do Rezydencji Burtonów. Justin zbudował własne imperium biznesowe przy użyciu własnych umiejętności i zawsze był synowski wobec Sue, jakby była jego biologiczną matką.

W tym momencie Sue spojrzała na Rachel od stóp do głów, zanim powiedziała: „Jefferey Hudson, ten stary lis, nie dotrzymał słowa. Wiedział, że chcieliśmy, aby Amber wyszła za mąż za kogoś z rodziny, a mimo to wysłał ciebie — niemowy — zamiast tego. Czy on myśli, że Rodzina Burtonów to centrum recyklingu śmieci? Zawsze się zastanawiam, dlaczego Justin cię trzyma, ale skoro sprawy potoczyły się w ten sposób, lepiej, żebyś się zachowywała. Nie myśl, że osiągniesz błyskawiczny wzrost, poślubiając kogoś z naszej rodziny. My, Burtonowie, nie jesteśmy głupcami. No dobrze, idź najpierw przygotować lunch. Skoro wyszłaś za mąż za członka naszej rodziny, powinnaś być cnotliwą żoną!” W dużej rezydencji Burtonów najwyraźniej nie brakowało służących, ale Sue kazała przygotować lunch nowoprzybyłemu, który właśnie wżenił się w rodzinę.

Rachel spuściła wzrok, by stawić czoła ostremu spojrzeniu Sue. Mimo że kobieta celowo utrudniała jej życie, nie mogła się bronić na razie . Kobieta bez władzy ani wpływów nigdy nie mogłaby sprzeciwić się tym ludziom, więc mogła tylko unikać kłopotów, kiedy tylko było to możliwe. W związku z tym po prostu odwróciła się i poszła do kuchni. To tylko posiłek, więc to nic wielkiego, pomyślała sobie.

Jednak jej ustępstwo nie przyniosło jej szacunku. Zamiast tego Sue przyjęła to za pewnik, zakładając, że Rachel jest słaba i łatwo ją zastraszyć. Wydała z siebie zimne prychnięcie i wykrzywiła usta, zanim powiedziała: „Jak można się było spodziewać, jesteś po prostu nieprezentowalna!”

Rachel zatrzymała się na chwilę, a potem odeszła, jakby nic się nie stało.

Niedługo potem Justin wrócił ze swojej firmy. Kiedy Sue się uśmiechnęła i zaprosiła go na lunch, odwrócił się i od razu zobaczył Rachel krzątającą się po kuchni w fartuchu. Zmarszczył brwi, ale Sue skłamała z uśmiechem, kiedy to zauważyła. „Upierała się, że sama przygotuje lunch. Może chce, żebyśmy spróbowali jej gotowania” – powiedziała.

Justin skinął głową, nie mówiąc nic więcej.

Rachel mieszkała z babcią od dzieciństwa, więc była całkiem dobra w gotowaniu i wykonywaniu obowiązków domowych. Wkrótce przygotowała cztery dania i jedną zupę, zanim podała je do stołu. Służący widzieli, jaka była cnotliwa i zdolna, ale nie mieli szacunku dla tej nowo poślubionej żony rodziny. W oczach opinii publicznej tylko ci z niższych klas mieli służyć ludziom; w końcu to ludzie z wyższych klas mieli być obsługiwani.

Podczas lunchu każda osoba, łącznie ze służbą, skupiała swoją uwagę na Justinie, ignorując Rachel, jakby nie istniała. Czuła się nieswojo z tego powodu, chcąc uciec od takiej atmosfery. Dlatego też od niechcenia wzięła kilka kęsów, skinęła im głową, wstała i poszła na górę.

Po wyjściu Rachel Sue wykrzywiła usta i poskarżyła się: „Ona jest taka niegrzeczna. Czy ona myśli, że może patrzeć na wszystkich z góry, bo jest niema?”

Justin od razu podniósł dokumenty i zaczął je czytać, nie podnosząc głowy.

Kiedy zobaczyła, że nie odpowiada na jej słowa, Sue przewróciła oczami i kontynuowała: „Justin, Hudsonowie nie wiedzą, co jest dla nich dobre. Po prostu nas obrazili, wciskając nam gorszego i dając nam niemowlaka! Jak śmią oczekiwać, że udzielisz wsparcia finansowego ich rodzinnemu biznesowi? Chyba muszą śnić!” Sue była świadoma środków swojego siostrzeńca i nie martwiła się, że rodzina Hudsonów go wykorzysta; po prostu nie mogła powstrzymać się od uczucia dyskomfortu na myśl, że wzięli sobie za żonę tak nieprezentowalną niemowlaka, ponieważ nieuchronnie spowodowałoby to, że żony innych rodzin by się z niej wyśmiały, kiedy by wychodziła.

Jednak Justin nadal nie odpowiedział — nie miał nawet wyrazu twarzy.

Kiedy zobaczyła, że ewidentnie nie chce rozmawiać na ten temat, Sue powiedziała z pochlebczym uśmiechem : „Julian w końcu wraca po tylu latach studiowania medycyny we Francji. Nie może nazywać niemowy powinowatym, prawda? Ludzie będą się z niego śmiać, jeśli wieść o tym się rozniesie. Po prostu pozbądź się tego niemowy po jakimś czasie. Pomogę ci znaleźć kogoś innego na stanowisko Młodej Madam Hudson, okej?”

W końcu Justin tym razem odpowiedział. Spojrzał na nią bez wyrazu i odpowiedział: „Wiem, co robię w tej sprawie, więc nie martw się, ciociu Sue”.

Twarz Sue zamarła na dźwięk zimnego i odległego tonu jego głosu. Po jego wyjściu, pani Duncan, jedna ze służących w Burton Residence, podeszła od tyłu i pocieszyła Sue szeptem: „Proszę, nie myśl o tym za dużo, pani. Młody pan Justin powiedział tak, ponieważ martwi się, że będziesz obciążona zmartwieniami”.

Sue westchnęła z zaniepokojonym wyrazem twarzy. „Jak mogłabym nie myśleć o tym za dużo? Osobowość Justina bardzo się zmieniła odkąd został uratowany z rąk handlarzy ludźmi. Nie jest już tak łatwo dostępny jak kiedyś, kiedy był dzieckiem. Chociaż żyję wygodnie i komfortowo odkąd przywiózł mnie do Burton Residence, wiem, że w głębi duszy obwinia mnie za to. Gdyby nie moja nieostrożność, nie zostałby porwany przez handlarzy ludźmi i nie cierpiałby tak bardzo”.

Usta pani Duncan zadrżały, ale nie wiedziała, co jeszcze powiedzieć. Pomyślała sobie, że młody pan Justin był niezwyciężony w świecie komercyjnym przez ostatnie dziesięć lat, ale stał się też coraz bardziej nieczuły i obojętny. Nic dziwnego, że pani tak się o niego martwi.