Rozdział 101

Punkt widzenia Judy

Noc mijała powoli; nie byłem w stanie zrobić żadnych postępów w naszej ucieczce. Nie żebym myślał, że możemy uciec, ale myślałem, że może znajdę słaby punkt w klatce lub będę miał jakiś plan przed rankiem. Bez żadnych okien trudno było wiedzieć na pewno, która jest godzina.

Irene oparła się o mnie i ostatecznie zasnęła od płaczu, który wylała. Ale ja nie byłam w stanie zmusić się do zaśnięcia. Nie spałam całą noc, a kiedy usłyszałam skrzypienie kroków na podłodze nad nami, kazałam Irene położyć się na podłodze, a ja położyłam się obok niej. Nadal miałam nadzieję, że nas nie dotkną, jeśli pomyślą, że śpimy.