Rozdział 160

Selena

Cienie mnie otaczają, pogrążając mnie w ciemności tak nieprzeniknionej, że nawet moje nadprzyrodzone oko nie może się jej oprzeć. Chwilę temu mógłbym przysiąc, że Helene stała obok mnie, opowiadając mi o kolejnym ćwiczeniu treningowym, ale teraz, gdy sięgam po nią, nigdzie jej nie ma. Już jej nie słyszę i nie mogę znaleźć nawet najmniejszego promyka światła, który pomógłby mi znaleźć drogę wyjścia z tego miejsca.

Jestem sam, całkowicie zagubiony w sztucznej nocy, którą stworzyłem własnymi rękami, a kłujący strach przeszywa mnie, gdy uświadamiam sobie, że naprawdę utknąłem. Obłok obsydianu pulsuje energią, którą czuję, ale nie widzę, a ja chcę, by cienie się rozstąpiły, przybrały kształt, zamiast mnie oślepiać.