Rozdział 5 Jego dziewczyna

„Twoje słowa, żono” – rozkazał z zimnym uśmieszkiem igrającym na ustach, w tonie głosu przebijała groźba.

„N..nie!” Aria zdołała wykrztusić słowa, jej głos drżał ze strachu.

„To prawda i to jest jedyna odpowiedź, jakiej od ciebie oczekuję” – wycedził Alessandro, przeszywając mnie wzrokiem.

Wtedy Maria, z wyrazem pogardy przemykającym przez jej twarz, mruknęła: „Czyje to dziecko?” Szybko zamaskowała swój wyraz twarzy fałszywym zaniepokojeniem. „Ja... nie miałam na myśli tego powiedzieć”.

Ale te słowa wystarczyły, by rozpalić burzę gniewu, zazdrości i nienawiści w umyśle Alessandro. Szybko chwycił twarz żony między palce i kciuk, wywierając tak duży nacisk, że Aria bała się, że jej twarz pęknie na pół. Jego oczy wbiły się w jej, ciche ostrzeżenie wisiało w powietrzu.

„Jeśli dowiem się, że nosisz w sobie dziecko innego mężczyzny” – wyszeptał niebezpiecznie, jego głos brzmiał jak jadowity syk – „nie zawaham się zabić ciebie i tego bękarta”.

Serce Arii podskoczyło do gardła. Bez względu na to, co powiedziała , wiedziała, że mąż jej nie uwierzy. Więc milczała, czując ciężar swojej tajemnicy. Alessandro znudził się patrzeniem na jej przerażoną twarz i błyszczące oczy. Lekkim pchnięciem odwrócił się, chwytając marynarkę i teczkę. Wyszedł do pracy, nie zatrzymując się przy stole śniadaniowym.

Gdy drzwi zamknęły się za nim, ramiona Arii opadły z ulgą, ale tylko na chwilę. Groźba powróciła, gdy zdała sobie sprawę, że może oddychać swobodnie tylko do momentu, aż Alessandro odkryje jej ciążę. Modliła się o cud lub pomocną dłoń, aby zobaczył prawdę, aby zrozumiał, że życie rosnące w jej wnętrzu jest jego własnym ciałem i krwią.

W przygasającym wieczornym świetle Aria znużona kończyła domowe obowiązki, jej myśli już dryfowały w kierunku zbliżającego się zadania przygotowania kolacji. Podczas gdy krzątała się po kuchni, jej ruchy były powolne ze zmęczenia, Maria podeszła, z szyderczym uśmiechem igrającym na ustach, gdy obserwowała zmęczoną sylwetkę Arii, doskonale znając sekret, który krył się pod jej zmęczoną fasadą.

Ciąża Arii, ukrywana za ostrożnymi kłamstwami, nie umknęła uwadze Marii. Natknęła się na zdradzający test ciążowy w koszu na śmieci, objawienie, które rozpaliło w niej narastającą furię. Jednak na zewnątrz Maria utrzymywała fasadę opanowania.

„Aria, kochanie” – zaczęła Maria, a jej głos był przepełniony fałszywym współczuciem. „Wkrótce wszyscy wyruszamy na przyjęcie. Nienawidzę zostawiać cię samej w takim stanie, ale wiesz, jak kapryśny potrafi być Alessandro. Będzie strasznie zdenerwowany, jeśli nie posłuchamy jego rozkazu i nie pójdziemy”. Słowa Marii były przepełnione współczuciem, choć jej prawdziwe emocje leżały gdzie indziej.

„I nie uwierzysz, dlaczego jest ta impreza” – kontynuowała Maria, a jej głos był przepełniony goryczą. „To wszystko dla Vanessy, ukochanej dziewczyny Alessandro, która wraca po trzech latach. Była daleko, realizując swoje marzenia o aktorstwie i modelingu”.

Gardło Arii ścisnęło się na wzmiankę o ukochanej Alessandro.

„Uważaj” – powiedziała Maria, ściskając dłoń Arii ze współczuciem, zanim odeszła.

Pozostawiona sama w ogromnej rezydencji, Aria straciła apetyt na myśl o Alessandro świętującym powrót swojej dziewczyny. Odstawiła kolację dla służby, po czym wycofała się do swojego pokoju, szukając ukojenia we wczesnym śnie. Gdy się uspokoiła, jej telefon zadzwonił z powiadomieniem. Gdy go otworzyła, powitał ją wirusowy artykuł z wiadomościami, na którym widniało zdjęcie Alessandro i Vanessy pogrążonych w namiętnym pocałunku. Wydawali się tacy szczęśliwi, tak idealni razem, a serce Arii rozpadło się na niezliczone kawałki. Łzy napłynęły jej do oczu, gdy instynktownie krążyła dłońmi po brzuchu, myśląc o nienarodzonym dziecku. Stało się boleśnie jasne, że akceptacja dziecka przez Alessandro była niepewna. Wraz z powrotem Vanessy ostatnia nadzieja Arii na szczęśliwe życie małżeńskie z Alessandro rozwiała się. Pogodziła się z rzeczywistością, że nigdy nie będzie kobietą, którą Alessandro naprawdę pokocha.

Nagle zabrakło prądu, pogrążając całą rezydencję w ciemności. Aria szybko włączyła telefon, którego słabe światło rzucało wokół niej złowieszcze cienie . Przeszła korytarzem i próbowała zadzwonić do służby i strażników, ale nikt nie odpowiedział. Panika zaczęła w niej narastać, gdy usłyszała nieomylny dźwięk kroków — wielu kroków — wchodzących do domu. Mrugając światłem telefonu w kierunku hałasu, dostrzegła kilka zamaskowanych postaci w czarnych ubraniach, uzbrojonych w noże i pistolety, wyraźnie knujących coś złego.

Serce waliło jej w piersi, gdy szybko wyłączyła światło telefonu i zaczęła biec, polegając na swojej intymnej znajomości rezydencji. Mieszkając i pracując tam tak długo, znała każdy zakątek na pamięć. Cicho poruszała się w ciemności, chowając się za kuchennym blatem i czekała, jej oddech był płytki i cichy.

Intruzi rozbiegli się po domu, a ich głosy niosły się złowieszczym echem.

„Wyjdź, wyjdź, gdziekolwiek jesteś” – drwił jeden z nich tonem budzącym grozę.

Nagle usłyszała, jak jeden z nich mówi z naciskiem: „Musimy znaleźć tę sukę i zabić ją natychmiast, albo Szef zabije nas”.

Szef!

Imię kliknęło w jej umyśle . Nie dało się tego zaprzeczyć; wiedziała, kto to musi być. Kto inny mógłby być szefem, jeśli nie Alessandro Valentino? Uświadomienie sobie tego uderzyło ją jak cios w brzuch. Jej własny mąż chciał jej śmierci.

Ciężar zdrady był niemal nie do zniesienia, ale wiedziała, że musi przeżyć – dla swojego dziecka.

Z odnowionym poczuciem determinacji Aria postanowiła pozostać ukryta w szafce kuchennej, wstrzymując oddech, gdy słuchała intruzów przeszukujących rezydencję. Przeszukiwali pokoje, a ich głosy stawały się coraz bardziej sfrustrowane z każdą chwilą.

Aria czekała, z bijącym sercem, aż poczuła, że się oddalili. Wykorzystując okazję, Aria cicho otworzyła drzwi szafki i wymknęła się z kuchni. Poruszała się ukradkiem przez ciemne korytarze, kierując się wiedzą o rezydencji. Kiedy dotarła do drzwi wejściowych, zajrzała na zewnątrz, upewniając się, że droga jest wolna.

Kiedy wychodziła z domu, uderzyło ją przerażające uświadomienie, potwierdzające jej wątpliwości: Alessandro tak dobrze to zaplanował. Polecił służbie i strażnikom, aby zostawili ją samą w rezydencji, ułatwiając swoim ludziom wtargnięcie do środka i zabicie jej. Łzy płynęły jej po twarzy, ale je ocierała, skupiając się na ucieczce. Po raz pierwszy w życiu wydawało się, że los chce, aby żyła.

Zdeterminowana i stanowcza Aria zostawiła wszystko za sobą – dom, męża, stare życie. Aria sprzedała obrączkę ślubną, symbol rozbitego małżeństwa, wartą dziesięć milionów dolarów. Za pieniądze kupiła bilet lotniczy do Nowego Jorku, planując rozpocząć nowe życie, w którym nikt nie mógłby znaleźć jej ani jej dziecka.

„Nie martw się, kochanie. Twój tata nie chce ciebie i mnie, ale ja zawsze będę cię kochać i chronić” – powiedziała Aria, głaszcząc brzuch, rozmawiając z dzieckiem w środku. Łzy zdrady i złamanego serca spływały po jej policzkach, ale szybko je otarła z silną determinacją.

Wsiadając do samolotu, rzuciła ostatnie spojrzenie za siebie.

„Żegnaj, Alessandro Valentino” – szepnęła do siebie. „Teraz możesz żyć tak, jak chcesz”.