Rozdział 22: Rozkład…

(punkt widzenia April)

Na szczęście nigdy więcej nie usłyszałam o tym, co wydarzyło się tamtej nocy. Ale kiedy wyszłam z zamyślenia, mój wzrok powędrował od taty do Alexa, potem do wujka Wyatta i z powrotem. To, co zobaczyłam w każdym z nich, trochę mną wstrząsnęło. Tata był tak wściekły, że bałam się, że się zmieni. Jego twarz była tak czerwona, że zaczynała pokrywać się małymi fioletowymi plamkami. Wujek Wyatt nie był tak daleko w tyle. Na twarzy Alexa malowała się cała masa emocji. „Chłopaki, wszystko w porządku. Nadal żyję i mam się dobrze, i nie jest mi gorzej”. Próbowałam zabrzmieć lekko, uspokoić ich umysły, ale wtedy tata tylko głośno warknął, podczas gdy Alex? Podniósł mały stolik stojący między moim krzesłem a krzesłem taty i wściekle ryknął, rzucając nim przez okno bez chwili zastanowienia, powodując, że szkło rozbiło się wszędzie. Po prostu złapałam oddech. Nigdy w życiu nie widziałam kogoś tak wściekłego. „Hej! Hej! Uspokój się, Alex”. Mówiłam cicho i wyciągnęłam rękę, by objąć jego twarz obiema dłońmi i przyciągnąć jego wzrok do mojego tak czule, jak tylko potrafiłam. Bolało mnie, gdy widziałam ich wszystkich w takim stanie, ale z jakiegoś powodu to Alexa chciałam najbardziej pocieszyć. „Wszystko w porządku… obiecuję”. Powtarzałam to sobie, przytulając go. „Chciałabym wskrzesić tego skurwysyna, żebym mogła go znowu torturować na śmierć”. Jego słowa mamrotałam przy mojej szyi, a ja tylko chichotałam, gdy je słyszałam. „Wszyscy wiecie, że nie jest wart zachodu, prawda? Był śliski. Ale już nikogo nie krzywdzi, więc możecie się uspokoić. Nic mi nie jest… Naprawdę. Już dawno temu się z tym pogodziłam”.

Widziałam, jak wujek Wyatt zaczyna się relaksować, ale mój tata pozostał zły. Gdy poczułam, że Alex nie zniszczy już więcej mebli, poszłam do taty i również go przytuliłam. „Tato? Odpuść sobie. Nic mi nie jest, a trzymanie się tego nie pomoże”.