Rozdział 148

Jedna łza uciekła. W głębi duszy wiem, że wszyscy się troszczą i że to kara dla wszystkich, ale nie mogę się wycofać, muszę się stąd wydostać i im szybciej, tym lepiej. Wiem, że nie jestem słaba ani bezużyteczna, ale ten cichy głosik w mojej głowie, który brzmi podejrzanie jak Kaley, lubi mi mówić co innego. Po prostu czuję absolutną potrzebę udowodnienia sobie i swojej wartości. Żadna ilość ich słów nie sprawi, że uwierzę, że jestem wystarczająco dobra, dopóki tego nie zrobię.

W końcu ustąpiłam, poszłam do drzwi i złapałam jedzenie, które przyniósł, gdy byłam całkowicie pewna, że on i wszyscy inni wyszli z mojego domu. Jem powoli, nie jestem głodna, ale jestem zmęczona słuchaniem, jak mała jestem od zbyt intensywnego treningu i niejedzenia wystarczająco dużo. Zostawiam puste naczynia za drzwiami, aby pokazać mu, że przyjęłam ofiarę i doceniam gest.

Po najbardziej niespokojnym śnie wstałam zmęczona i ubrałam się półprzytomna. Byłam tak zmęczona, że zapomniałam skorzystać z okna i udałam się na moje miejsce patrolu przez drzwi wejściowe. Przez chwilę byłam w szoku, gdy wpadłam na solidną masę, gdy szłam chodnikiem, pogrążona w myślach.