Rozdział 2 Tutor (2)

Max nie mógł powstrzymać się od głupiego uśmiechu. Oczywiście, nie mógł dalej być głupi. Więc zmusił się do uspokojenia.

„Po prostu oddychaj spokojnie. Nie ma tu nic, co mogłoby cię zranić. Mój głos zabierze cię tam, dokąd chcesz się udać” – powiedział spokojnie i miękko. To było tak niepodobne do myśli, które krążyły mu po głowie.

Dziewczyna oddychała i słuchała głosu młodego mężczyzny. Poczuła, jak jego dłonie masują jej plecy. Kiedy dwa palce dłużej dotykały jej skóry, Shane nagle zadrżał. Poczuła, że nie może tego kontrolować, a z jej ust wydobył się mimowolny jęk.

Zasłoniła usta ze wstydu i pośpiesznie powiedziała: „Przepraszam, nauczycielu! Nie chciałam... może to nie jest dobry pomysł. Wróćmy do nauki, proszę...” Sophia była naprawdę zawstydzona. Ciągle przeklinała siebie za to, że zachowywała się głupio.

Sophia nie mogła pozwolić, aby jej korepetytor myślał, że wygłupia się i nie traktuje nauki poważnie. Nie mogła sobie pozwolić na to, aby patrzył na nią z góry i traktował ją jak głupią lalunię. Posiadanie korepetytora było jej jedyną szansą.

Max był zaskoczony, gdy zauważył, że ona w zasadzie go błaga.

„Przepraszam! Przepraszam!” Powtarzała, jakby była przerażona.

Max uśmiechnął się niezręcznie. Z twarzy Maxa wyrwał się grymas bólu, gdy rozpaczliwie próbował ukryć dyskomfort w dolnej połowie ciała. Pośpiesznie ściągnął dół koszuli, aby go zakryć.

Jego działanie oczywiście przykuło uwagę Sophii. Podeszła, żeby zobaczyć, co się dzieje i zrozumiała, tylko po to, żeby się złośliwie zaśmiać.

„Masz z tym problem, nauczycielu” – jej spojrzenie wskazało na jego spodnie.

Wstyd pojawił się na twarzy Maxa. Jego twarz zrobiła się czerwona od odrobiny gniewu.

„Nie śmiej się! To twoja wina. Teraz nie będę mógł ci pomóc w nauce” – Max żartobliwie spojrzał na mnie, ukrywając zażenowanie, po czym szybko dodał: „To normalne, okej? Przecież dorastam, człowieku”.

Ale to było dla niego naprawdę żenujące. Max postanowił zrezygnować z zajmowania się Sophią tego dnia.

Wiedział, że to częściowo również jego wina. W końcu zasadniczo wykorzystywał okazję, aby się do niej zbliżyć.

Jego intencja od momentu, w którym wszedł do jej mieszkania, nigdy nie była czysta. Z tego powodu również nie mógł po prostu udawać, że nie wpływają na niego jej drobne seksowne gesty.

Sophia była dziewczyną jego marzeń, przez i przez. Pomimo nieczystych intencji, Max nadal szczerze chciał pomóc jej w nauce.

Młoda kobieta uśmiechnęła się lekko. Ale kiedy zobaczyła Maxa pochylającego się i zbierającego swoje rzeczy, poczuła strach przed ponowną utratą okazji do poprawy nauki. Nie wspominając o tym, że teraz ma o niej okropne wrażenie!

Wyciągnęła rękę do jego ramienia i przytuliła je z całej siły. Nie był niskim ani chudym facetem, a Sophia miała wrażenie, że obejmuje drewno.

„Proszę, nie odchodź!” – powiedziała pośpiesznie Sophia.

Jej zachowanie nie pomagało mu się uspokoić. Max spojrzał na nią i zatrzymał ręce, wciąż próbując ukryć swój pakunek.

Sophia ugryzła się w dolną wargę i nie mogła powstrzymać się od spojrzenia na jego dyskomfort. „Nie ma potrzeby iść! Pomogę ci. Po prostu idź..”

„Co?!” krzyknął Max, a jego oczy były tak wielkie z niedowierzania.

Sophia skinęła głową, patrząc na niego poważnie.

Czy ja śnię? Czy też zaczęłam mieć halucynacje, bo jestem zbyt napalona? Serce Maxa podskoczyło mu w piersi, a ręce zaczęły drżeć . Słysząc, jak to mówi, wszelkie próby opanowania jego szalejącego gorąca stały się bezużyteczne.

Sophia skinęła głową. Patrzyła na niego z determinacją.

Nie mogąc wydusić z siebie ani słowa, pozwolił jej pociągnąć się za rękę, prowadząc go nie wiadomo gdzie do wnętrza domu.

„To... Sophia, naprawdę nie musisz tego robić” – powiedział Max stanowczo. Nie mógł powstrzymać ukłucia winy, które go ogarnęło. Wraz z tym uświadomił sobie również, że Sophia całkowicie poważnie podchodziła do nauki.

„Nie. Nie martw się. Chcę, żebyś poczuł się lepiej, nauczycielu. Nie bądź nieśmiały” – powiedziała dziewczyna, patrząc na niego z poważnym wyrazem twarzy, jakiego Max nigdy nie widział.

Z Sophią wyglądającą w ten sposób, Max uznał ją za jeszcze bardziej atrakcyjną. Boleśnie atrakcyjną.

Cholera! Ogarnij się, Max! Nie ośmieszaj się bardziej! Krzyknął do siebie, powstrzymując myśl o rzuceniu się na nią.

Mimo to Max czuł się jak w obłokach. On, nie będąc najprzystojniejszym mężczyzną na uniwersytecie, wkrótce miał mieć intymny moment z Sophią, jedną z najgorętszych dziewczyn w okolicy. Nie wspominając o tym, że jest w niej zakochany.

To będzie najlepszy dzień w życiu. - powiedział Max, patrząc z oczekiwaniem na Sophię.

Podczas gdy Max myślał o możliwościach, Sophia była zajęta ciągnięciem go gdzieś. Max nie mógł się doczekać, żeby zobaczyć jej pokój.

„Nauczycielu, nie martw się. Wkrótce tam będziemy i szybko poczujesz się lepiej” – zapewniła Sophia, gdy szli dalej. Dla Maxa było to boleśnie powolne, ale było dobrze.

Szybko? Nie... Nie... Nie lubię szybko z tobą. Mogę to robić dłużej, Chciał się poskarżyć, ale następne słowa dziewczyny prawie go rozpłakały.

„Okej, nauczycielu, możesz się ochłodzić po prysznicu” – powiedziała, po czym otworzyła łazienkę i wepchnęła go do środka.