Rozdział 7 Leczenie rany trytona

Po tym, jak dostał strzał w ramię, tępo podniósł głowę, żeby na mnie spojrzeć.

Z zimnym spojrzeniem w jego oczach, nie mogłem powstrzymać się od gęsiej skórki na skórze. Nawet myślałem, że środek uspokajający nie działa.

Na szczęście sytuacja była pod kontrolą. Syrenka słabo opadła na pokrywę zbiornika.

Westchnęłam z ulgą i pobiegłam stamtąd. Kiedy to robiłam, poślizgnęłam się i nieświadomie upadłam na niego w pozycji rozkraczonej.

Tryton, który pierwotnie był w trakcie omdlenia, teraz obudził się w szoku. Co więcej, wyglądał, jakby był zadowolony z takiego rozwoju sytuacji.

Tryton podniósł głowę i zaczął pocierać przestrzeń między moimi nogami, stymulując moją wrażliwą okolicę.

Mimo że miał tylko półotwarte oczy, nie wykazywał żadnych oznak omdlenia, zamiast tego kontynuował drażnienie mnie.

Wewnętrznie spanikowałem i wycelowałem pistolet ze środkiem uspokajającym w jego głowę, grożąc mu: „Hej kolego, wiesz, jak to jest potężne, prawda? Jeśli będziesz się dalej ruszał, dam ci jeszcze jedną szansę”.

Mogłem sprawiać wrażenie spokojnego, ale w rzeczywistości byłem przerażony. Bałem się, że moja groźba nie odniesie żadnego skutku i nie chciałem strzelać mu środkiem uspokajającym w głowę. W końcu był obiektem moich badań.

Nie byłem pewien, czy to z powodu wcześniejszej dawki środka uspokajającego, ale wyglądało na to, że moja groźba zadziałała.

Ogon, który tarł o mój krok, powoli stał się wiotki, a jego oczy ostatecznie powróciły do poprzedniego, spokojnego stanu. Wyglądał na oszołomionego i niewinnego.

Muszę powiedzieć, że teraz potulny tryton wyglądał bardziej niewinnie niż delfin. Byłem również pewien, że ilość podanego środka uspokajającego wystarczyła, aby spowolnić jego ruchy i sprawić, że zaśnie.

W końcu poczułem ulgę i podniosłem się z nieprzytomnego trytona.

Chociaż uniknąłem niebezpieczeństwa, nie zapomniałem, dlaczego w ogóle do niego podszedłem. Wyjąłem przedmioty przeznaczone do celów przeciwzapalnych i opatrzyłem jego ranę.

Wydawało się, że ludzie-syreny mają naturalne hemostatyczne funkcje organizmu. Byłem zaskoczony, że rana miała już warstwę ochronnej błony, która zapobiegała krwawieniu.

Byłem podekscytowany, że to odkryłem. Gdyby można było to zastosować w leczeniu ludzi, byłoby to rewolucyjne!

Lekko nacisnąłem membranę i poczułem nienormalny guzek. Więc zastosowałem środki znieczulające i naciąłem membranę nożyczkami.

Jak się spodziewano, w ranie znajdował się ząb.

Sądząc po kształcie zęba, jak i ranie, musiał walczyć z rekinem. Co było jeszcze bardziej oczywiste, rekin musiał być w opłakanym stanie.

A może rekin jest już w jego żołądku?"

Aby sprawdzić moją hipotezę, od niechcenia położyłem rękę na jego brzuchu.

Jak się spodziewano, było tam wybrzuszenie. Wyglądało to tak, jakby nie skończył trawić jedzenia.

Byłem nie tylko zaskoczony umiejętnościami bojowymi syren, ale także trudno mi było sobie wyobrazić, jak mógłby walczyć z rekinem.

Ale oczywiście nie wiedział, o czym myślałem. Tryton spojrzał na moją rękę na swoim brzuchu przez półotwarte oczy i zadowolony wyraz twarzy.

Jego wyraz twarzy sprawił, że poczułam się nieswojo, więc cofnęłam rękę, chcąc przygotować się do zszycia rany na jego ramieniu.

Gdy moja ręka odsunęła się od jego skóry, podniósł rękę, żeby ją chwycić.

Wpadłem w panikę i znów chwyciłem za pistolet ze środkiem usypiającym, przyciskając lufę do jego czoła.

Tryton zobaczył pistolet w mojej ręce i uśmiechnął się ironicznie, jakby wcale go to nie obchodziło.

Ponownie mu zagroziłem, przykładając mu pistolet do głowy jako ostrzeżenie.

Spojrzał na mnie jak na rozbawione dziecko, nie mając zamiaru zrobić mi krzywdy, ale nie rozluźnił uścisku.

To było żenujące. Wyglądał, jakby leniwie opalał się na plaży, podczas gdy ja panikowałam.

Moja kontrola nad sytuacją po raz kolejny odwróciła role.