Rozdział 4 Słuchaj mnie, albo...

„Wczoraj nie przyjrzałem się bliżej trytonowi. Wierzę, że wysoce inteligentne stworzenia, takie jak trytony, uciekłyby się do ekstremalnych środków, gdy są pobudzone, nawet do popełnienia samobójstwa.

„Musiałem zadbać o jego bezpieczeństwo. Poproszę załogę statku o pomoc w przygotowaniu dużego akrylowego zbiornika na wodę.

„Za każdym razem, gdy pomyślę o jego spojrzeniu, nie mogę powstrzymać dreszczy. Muszę być pierwszą osobą, która rozwikła tę tajemnicę..”

Jak napisałem w swoim pamiętniku, ktoś zapukał do drzwi mojej kabiny.

Natychmiast zamknęłam pamiętnik i wsunęłam go pod koc. Nie chciałam, żeby Gary dowiedział się o moim pamiętniku.

Poszłam otworzyć drzwi i wróciłam do łóżka udając, że dopiero co się obudziłam.

Gary trzymał palec, który został wczoraj zraniony i zaczął go dezynfekować wacikiem.

„Auć! Robisz to celowo!” krzyknęłam.

Gary zignorował moje niezadowolenie i powiedział: „Ostrzegam cię, nie zbliżaj się do trytona sam. Jeśli przyłapię cię na robieniu tego za moimi plecami, dostaniesz za to!”

Mówiąc to, uszczypnął mnie w ranę na palcu jako ostrzeżenie.

„Jakby to miało się stać! Nie widziałeś, jak mnie wczoraj zaatakowało? Dlaczego miałbym podejść do niego sam, zwłaszcza, że jestem taki nieśmiały?

Dopiero wtedy rozluźnił uścisk na moim palcu. Ale w następnej sekundzie uwięził mnie w kącie pokoju, nasze twarze dzieliły zaledwie kilka cali.

„Lindo, grasz w bardzo niebezpieczną grę, jeśli mnie nie słuchasz. Musisz wiedzieć, że załoga tego statku jest pod moją władzą”.

Nie wierzyłem ani jednemu słowu z tego, co powiedział Gary. Był po prostu profesorem, jakby był do tego zdolny.

Podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. „Jeśli zamierzasz mi coś zrobić, zrób to. Potem mogę odwiedzić trytona, jak skończymy”.

Gary zamarł na sekundę w szoku, zanim pociągnął mnie przed siebie. Całe moje ciało było przyciśnięte do jego i nawet mogłam poczuć zapach jego oddechu.

Ze strachu zaczęłam się szamotać, nie wierzyłam, że mówił poważnie. Ale jako kobieta nie mogłam dorównać jego sile.

W tym momencie przeklęte oczy Gary'ego chciwie wpatrywały się w moją twarz. Jego ręce zaczęły się poruszać niespokojnie , blokując mnie w miejscu.

Mój profesor faktycznie mnie tak traktował...

Ale teraz nie był czas na pozostawanie w szoku. Nie mogłem pozwolić, aby sprawy potoczyły się w kierunku, w którym zmierzały.

Natychmiast podniosłem trzy palce i zakląłem. „Dobrze, dobrze. Przysięgam, że nie odwiedzę trytona sam, po prostu mnie puść!”

Dopiero wtedy Gary mnie puścił, chociaż wciąż trzymał mnie w kącie i patrzył na mnie, próbując stwierdzić, czy kłamię.

Jego oddech był krótki i przyspieszony — było oczywiste, że jest podekscytowany i nie starał się tego ukryć.

Pochylił się nawet do przodu i szturchnął mnie w krocze swoim penisem, żeby mnie zastraszyć.

Na pierwszy rzut oka sprawiałam wrażenie przerażonej i patrzyłam na niego błagalnie.

Ale w rzeczywistości byłem rozczarowany. Nawet jego siła bledła w porównaniu z siłą trytona.

'Do cholery! Dlaczego o tym myślałem w takiej chwili!'

Gary w końcu odszedł. Nawet nie przeszkadzał mi po południu.

Jednak wspomnienia idealnej twarzy trytona i jego mocnego, silnego ogona odtwarzały się w mojej głowie wielokrotnie.

To było tak, jakbym został obdarzony magią, postanowiłem dokładnie zbadać i zbadać trytona.

O drugiej w nocy, kiedy ludzie są najbardziej wyczerpani, bezgłośnie zeskoczyłem z łóżka jak kot. Wyobrażałem sobie, że Gary i pozostali będą już głęboko spać.

Chwyciłem pałeczkę świetlną i udało mi się przedostać pod pokład, gdzie przetrzymywany był syren.

Gdy otworzyłem drzwi kabiny, zobaczyłem trytona unoszącego się w przezroczystym zbiorniku. Jego długie, przypominające wodorosty włosy powiewały wokół niego, a on sam wyglądał jak król czekający na przybycie gości.

Dźwięk otwieranych drzwi go zaskoczył i utkwił we mnie wzrok. Jakby czekał na mnie przez cały ten czas.