Rozdział 216

Czułam, że moja głowa eksploduje, a kolana uginają się pode mną. Ale mimo to nie mogłam oderwać się od przenikliwego spojrzenia mężczyzny. Odsunęłam się od niego o krok i poczułam, że moje oczy zaczynają łzawić. Nie było mowy, żeby miał do mnie jakieś uczucia.

„Mylisz się... Nie możesz mnie kochać, jasne? Po prostu nie jestem...”

„Po prostu nie jesteś czym? Przepraszam, ale nie możesz powiedzieć, kogo mogę, a kogo nie mogę kochać! Nawet jeśli tą osobą jesteś ty...” Stał przy mnie, nie przerywając kontaktu wzrokowego, upewniając się, że zrozumiałam wszystko, co do mnie mówił. „Ty, Dylan, jesteś najbardziej upartą osobą, jaką kiedykolwiek spotkałam. Jesteś dumny i nie szanujesz mnie, masz najpoważniejszy przypadek wymiotowania słowami, jaki kiedykolwiek poznałam, i poważnie brakuje ci samozachowania...” A oto ja, myśląca, że zamierza powiedzieć mi dobre rzeczy o mnie, zamiast tego po prostu mnie zaczepia. „A jednak walczysz ze wszystkich sił, bez względu na konsekwencje, zawsze wystawiasz się na niebezpieczeństwo, by chronić ludzi, na których ci zależy, zyskałaś szacunek całego świata, w tym mnie, nie boisz się stawić czoła tym, którzy próbują cię zniszczyć, przyjęłaś wszystko, co kiedykolwiek na ciebie rzucono i odbiłaś się jeszcze silniejsza niż wcześniej, nie wspominając o tobie...” Podszedł do mnie i ujął moje policzki w dłonie, jego oddech musnął moją twarz, gdy powoli się do mnie pochylił. „Nie wspominając o tym, że jesteś najpiękniejszą dziewczyną, jaką moje oczy kiedykolwiek widziały”. Gdy tylko jego usta zetknęły się z moimi, mój umysł stał się pusty.