Rozdział 642

„To... niehigieniczne” – mruczę, chwytając palcami sam róg koca, po czym szybko zrywam go z łóżka i rzucam na podłogę, odsłaniając coś, co w rzeczywistości wygląda jak komplet śnieżnobiałych prześcieradeł. „To lepiej” – mówię, zaskoczona i wyprostowana.

„Tak bardzo chcę się wślizgnąć między prześcieradła, Cora” – mówi Roger, przechodząc przez pokój i siadając na drewnianym krześle przy oknie, zdejmując przemoczone buty. „Zawsze uważałem cię za dziewczynę, która trochę przedłuża sytuację”.

„Nie bądź obrzydliwy” – mruczę, wyciągając papiery spod koszuli i kładąc je, razem z telefonem, na stoliku nocnym. Następnie odwracam się plecami do Rogera i siadam na łóżku, zajmując się swoimi butami, bardzo chcąc być sucha i ciepła. Roger tylko chichocze i nic nie mówi, chociaż czuję jego ciężar po drugiej stronie materaca, gdy ściągam drugi but i zajmuję się moją przemoczoną skarpetką. Odwracam się wtedy, szczerze zaskoczona, że przyszedł do łóżka, i zamieram, gdy widzę, że on również zdejmuje koszulę.