Rozdział 325

Rozdział 325 – Nareszcie. Nareszcie.

Krzyczę, gdy mnie ciągną do tyłu – bardziej zaskoczona niż zraniona i nagle jestem przyciśnięta do niego w ulewnym deszczu. Roger trzyma mnie mocno, jedną ręką wokół mojego ramienia, drugą mocno owiniętą wokół mnie, przyciskając moje ciało do swojego I dotyk jego, jego gorącej skóry na mojej – mój ręcznik zniknął, nie mam pojęcia gdzie – płaczę jeszcze mocniej, gdy go czuję i opieram czoło o jego klatkę piersiową, ponieważ wiem, że nie mogę tego mieć – nie mogę-

„ Cora!” krzyczy Roger, przekrzykując wiatr i deszcz. „Co – Cora! Co ty, do cholery, robisz?!”