Rozdział 222

I tak po prostu zwijam się w kłębek, przytulając mamę do głowy łóżka, słuchając, jak mój tata i brat kłócą się o to, czy powinienem być w szkole, czy nie, i co do cholery Rafe sobie myślał, zabierając mnie tam, i jak do tej pory przetrwałem. Słyszę, jak Rafe dostarcza informacji, które Jackson przekazał, gdy byli pod prysznicem, najwyraźniej, o tożsamości kadeta, który postrzelił mnie z kuszy, i czy ma on na mnie kolejną zemstę, ale szybko zapadam w sen, opierając się o mamę.

„No, chodź, kochanie” – słyszę mamę mruczącą z mojego półprzytomnego oszołomienia. Mrugam, odzyskując przytomność, zdając sobie sprawę, że tata i Rafe wciąż to robią, a potem patrzę na mamę obok mnie. Umyjmy cię” – mówi, odłączając mnie od kroplówki i ciągnąc mnie.

Kiwam głową, idąc za nią do drugich drzwi w pokoju, ziewając, gdy przechodzimy przez nie i przez kilka kolejnych drzwi, zanim wejdziemy do całkiem użytkowej prywatnej łazienki. Pomaga mi się rozebrać, a potem biorę prysznic, podczas gdy mama cicho i uspokajająco opowiada mi plotki z domu. Markie czuje się dobrze – nie lubi szkoły, kocha sport, najbardziej na świecie chce mieć wiewiórkę. Juniper najwyraźniej nienawidzi wszystkiego i nie nosi niczego poza czernią – w przypływie buntu zafarbowała też włosy na czarno.