Rozdział 1 W ciąży

Gandra-san

Szpital Ogólny.

„Gratulacje. Jesteś w ciąży. Dziecko jest zdrowe”.

Dłonie Victorii Selwyn zacisnęły się na raporcie, gdy oszołomiona wpatrywała się w lekarza. W ciąży? To była miła niespodzianka. Nie mogła uwierzyć własnym uszom.

„Pamiętaj, żeby przychodzić na regularne wizyty. Gdzie jest ojciec? Zadzwoń do niego. Mam dla niego pewne instrukcje”.

Słowa lekarza wyrwały ją z zamyślenia. „Mój mąż nie jest dziś ze mną” – odpowiedziała z niezręcznym uśmiechem. „Szczerze mówiąc, nawet jeśli jest zajęty, powinien być ze swoją rodziną” – wykrzyknął lekarz. Kiedy w końcu wyszła ze szpitala, padał deszcz. Pogłaskała brzuch. Teraz rośnie w nim maleńkie życie. Dziecko, które należy do Alarica i mnie...

Jej telefon zabrzęczał. Wyciągnęła go; to była wiadomość od jej męża, Alarica Cadogana. „Pada deszcz. Przynieś parasol pod ten adres”.

Spojrzała na adres, który jej przysłano; to był L'Indigo Country Club. Co to za miejsce? Miał dziś spotkanie, prawda?

Mimo to nie zadała sobie zbyt wielu pytań i poprosiła kierowcę rodziny Cadoganów, żeby ją zawiózł do klubu wiejskiego. „Możesz najpierw wrócić”, powiedziała kierowcy po przyjeździe. „Czy nie muszę na panią poczekać, pani Cadogan?”

Zatrzymała się na chwilę, po czym pokręciła głową. „Wszystko w porządku. Poczekam, aż wrócę do domu z Alariciem”. Ponieważ była tu dla niego, wróci do domu z nim. Po tym.Carter, kierowca, wkrótce odjechał.

Deszcz zaczął się jako mżawka, ale teraz przerodził się w gwałtowną burzę.

Z parasolem nad głową podeszła do wejścia do klubu wiejskiego. Był to luksusowo udekorowany klub golfowy. Zatrzymano ją przy drzwiach.

„Przepraszam, proszę pani, ale proszę pokazać mi swoją kartę członkowską” – powiedział pracownik.

Zatrzymała się na chwilę, żeby pomyśleć o kolejnym kroku, zanim w końcu napisała do Alarica. „Jestem tutaj. Kiedy skończysz pracę? Będę czekać na ciebie na dole”.

Gdy skończyła, stanęła przy wejściu z parasolem. Patrząc na deszcz, pomyślała o raporcie z ciąży . Może powinna mu powiedzieć, kiedy wyjdzie? A może powinna poczekać, aż zrobi mu niespodziankę na urodziny?

Zamyśliła się. Nieświadomie stała się pośmiewiskiem dla grupy ludzi na górze. Siedzieli przyciśnięci do okna, patrząc na nią.

„Ona nie jest twoją prawdziwą żoną, ale jest w tym dobra, Al. Jest tu z parasolem, bo o to prosiłeś. Ona naprawdę nie myśli, że będziesz chodził w deszczu, prawda?” zapytał jeden z nich. „Czy ona jest w tobie tak zakochana, że zapomniała o logice?” „Co za bzdura”.

Z kąta pokoju rozległ się leniwy głos.

Mówcą był wysoki mężczyzna o długich nogach i zimnej twarzy. Jego jasna skóra i szerokie, skośne oczy podkreślały jego niesamowitą atrakcyjność. Ubrany w szary garnitur szyty na miarę, siedział ze skrzyżowanymi nogami. Podniósł rękę, odsłaniając wykwintny i luksusowy zegarek na nadgarstku. „Oddaj go”. Przyjaciel, który zrobił kawał, nie miał innego wyjścia, jak oddać telefon.

„Tsk. Czy oddajemy telefon tak szybko?” – ktoś skomentował.

„Dość. Gdyby Claudia nie była tutaj, nie miałbyś nawet szansy dotknąć jego telefonu.”

Tłum kontynuował żarty i śmiech, odwracając się, aby spojrzeć na piękną kobietę siedzącą obok mężczyzny. Była ubrana w białą sukienkę, co sprawiało, że wyglądała na miłą i delikatną.

Wydęła usta w uśmiechu, gdy to usłyszała. „W porządku” – powiedziała cicho. „Niesłusznie zrobiłeś, używając telefonu Ala do żartu, a teraz ze mnie kpisz”.

Przyjaciele nie zamierzali przestać dokuczać i wykrzyknęli: „Wszyscy wiedzą, że jesteś najważniejszą osobą dla Ala, Claudia”.

„To prawda. Alaric też by tak powiedział, prawda?”

Kiedy Claudia Johnson to usłyszała, nie mogła się powstrzymać, żeby nie spojrzeć na Alarica. Alaric się uśmiechnął i nie zaprzeczył.

Kiedy grupa to zobaczyła, dokuczanie się nasiliło.

„Mówiłam ci, że dla Ala nikt nie jest ważniejszy niż Claudia!”

Gdy dalej się drażnili, spojrzał w dół i szybko wysłał wiadomość do Victorii: „Nie potrzebuję już parasola. Najpierw idź do domu”.

Victoria była zdezorientowana, gdy otrzymała wiadomość. „Czy coś się stało?” – odpisała. Długo wpatrywała się w telefon, ale nie było odpowiedzi. Być może był naprawdę zajęty. Postanowiła najpierw wrócić. „Czekaj”.

Ktoś nagle zawołał ją z tyłu. Odwróciła się i zobaczyła dwie modne młode kobiety idące w jej stronę. Wyższa kobieta spojrzała na nią i z pogardą zapytała: „Ty jesteś Victoria Selwyn?”

Ponieważ na twarzy tej kobiety malowała się wrogość, Wiktoria nie powstrzymała się i szybko odparła: „Ty jesteś?”

„Moje imię nie jest ważne. Ważne jest to, że Claudia wróciła. Jeśli jesteś mądra, uciekniesz od Alarica”. Źrenice Victorii skurczyły się ze zdziwienia.

Minęło tyle czasu, odkąd ostatni raz słyszała to imię. Minęło tyle czasu, że... prawie zapomniała o istnieniu Claudii. Jej reakcja była wyraźnie zauważona, gdy druga kobieta rzuciła jej pogardliwe spojrzenie.

„Czemu jesteś taka zszokowana? Czy stałaś się idiotką po tym, jak przez dwa lata udawała panią Cadogan? Czy myślałaś, że to stanowisko naprawdę należy do ciebie?”

Victoria ugryzła się w wargę, bo jej twarz była blada i biała. Kostki dłoni trzymającej parasol również zrobiły się białe. „Spójrz na jej twarz. Myślisz, że ukradnie mężczyznę Claudii ze złości?” powiedziała jedna z kobiet. „Ale czy ona może?”

Victoria odeszła, nie przejmując się tym, co powiedzą dalej. Ich krzyki zagłuszył deszcz.

Kiedy wróciła do Cadogan Residence, Hector Bowen, lokaj, był zszokowany, widząc kogoś przemoczonego do szpiku kości stojącego na progu. „Pani Cadogan!” wykrzyknął, kiedy rozpoznał, kim jest. „Co się z tobą stało? Proszę”.

Victoria była tak zimna, że jej kończyny były raczej zdrętwiałe. Kilka sekund po wejściu do domu otoczyła ją grupa służących, którzy owijali ją wielkim ręcznikiem i suszyli jej włosy. „Nalej pani gorącej kąpieli wodnej!” „Przygotuj filiżankę herbaty”.

Służący tak bardzo panikowali, widząc, jak bardzo przemoknięta jest deszczem, że nikt nie zauważył samochodu przejeżdżającego przez bramę, ani nie zauważyli wysokiej postaci stojącej w drzwiach chwilę później. Aż do momentu, gdy w pokoju rozległ się zimny głos: „Co się stało?”

Dźwięk głosu sprawił, że podskoczyła z kanapy, na której siedziała. Dlaczego Alaric wrócił? Czy nie powinien być ze swoją Claudią?

„Pani została złapana przez deszcz, proszę pana” – powiedział Hector.

Złapana w deszczu? Ciemne oczy Alarica zwróciły się ku drobnej sylwetce zwiniętej na kanapie, gdy podszedł. Zmarszczył brwi, gdy dokładnie zobaczył, w jakim stanie się znajdowała.

Obecnie była jak utopiony szczur. Jej miękkie włosy były oklapnięte i przylegały do bladej skóry. Jej zwykle różowe usta również były blade. „Co ci się stało?” warknął ostro, marszcząc brwi jeszcze bardziej.

Zaczekała, aż odzyskała pełną kontrolę nad swoimi emocjami, zanim spojrzała na niego i uśmiechnęła się blado. „Mój telefon się rozładował” – wyjaśniła. „W drodze powrotnej wpadłam na dzieciaka, który został złapany na deszczu bez parasola”. Jego oczy nagle zrobiły się zimne. „Czy ty oszalałeś?” Jej uśmiech stał się sztywny.

„Dałaś mu parasol i wyszłaś na spacer w deszczu” – kontynuował. „Ile masz lat? Myślałaś, że pochwalę cię za to?”

Służący wokół nich spojrzeli na siebie. Zbyt przestraszeni, by powiedzieć choć słowo. Rzęsy Victorii opadły nisko. Jej wzrok był już zamglony przez łzy. Zmusiła się, by milczeć i powstrzymać łzy.

Było to wykonalne, dopóki Alaric nie podszedł i nie podniósł jej w pozycji panny młodej. Dopiero wtedy pozwoliła łzom płynąć. Kropla łzy spadła na grzbiet jej dłoni.