Rozdział 5 5

W chwili, gdy nazwałem go „Mate”, zostałem powitany głośnym warknięciem, które sprawiło, że moje serce zadrżało. Brzmiało to jak wściekłe warczenie.

Jedynym sposobem, w jaki mogłem powstrzymać się od ruchu, było zamknięcie oczu.

Wielu członków stada, którzy nie posiadali zbyt silnej rangi, zaczęło padać na kolana. Nie mogli znieść warczenia Alfy. Nie było to coś, co mogliby wytrzymać swoją siłą.

To zimny głos Bryana sprawił, że otworzyłam oczy, gdy powiedział:

"Wznosić."

Myślałem, że mówi do mnie. Więc powoli otworzyłem oczy. Ale się myliłem. Patrzył na innych ludzi. Bo kiedy warczał, każdy członek stada mu się podporządkował.

Mój strach nie pozwolił mi stanąć na nogi. Nie miałam pojęcia, co robić, bo byłam zagubiona w swojej sytuacji.

Gdy tylko usłyszeli jego rozkaz, wszyscy wyprostowali się. Tak bardzo bali się wypowiedzieć choć jedno słowo.

Zawsze słyszałem o dominacji Alfy Bryana nad innymi Alfami, ale dziś byłem tego świadkiem.

„Bryan” – mruknęła jego narzeczona Mila, chwytając go za ramię.

„C-co ta szalona dziewczyna mówi? Ona kłamie, prawda?”

Widziałem, że jej oczy były pełne desperacji. Zgarbiłem głowę i ugryzłem się w dolną wargę. Byłem w stanie zrozumieć strach, którego doświadczała na myśl o możliwości utraty ukochanej osoby.

Beta Bryana spojrzał na wszystkich i oznajmił:

„ Panie i panowie, jest tu pewne zamieszanie. Mamy nadzieję, że Alpha będzie w stanie je rozwiązać. Z przykrością informujemy, że ceremonia zaręczyn nie może się odbyć od tego momentu. W przyszłości przekażemy wam informacje na ten temat. Rodzina królewska zajmie się tą sytuacją od tego momentu, więc wszyscy możecie już wyjść”.

Wszyscy goście, z wyjątkiem rodziców Mili, opuścili dom stada.

Kiedy matka Bryana zobaczyła, że wszyscy wyszli, przemówiła:

„Sophia, co ty mówisz? Powiedz nam, że po prostu żartujesz, prawda?”

Podniosłem głowę i spojrzałem na nią. Powoli pokręciłem głową w odpowiedzi. Nie mogłem powstrzymać łez, które płynęły mi z oczu.

Jej źrenice się zwarły. Bruce cofnął się o krok, gdy mnie usłyszał.

„Co za bzdura!” Usłyszałem kolejny wściekły pomruk Harry’ego Morisona, który wcześniej piastował stanowisko szefa Alfy.

Wściekłym tonem powiedział do syna:

„Bryan, powiedz coś.”

W stanie bezradności spojrzałem na Bryana. Byłem w centrum jego uwagi, gdy jego oczy znów stały się czarne.

„Bruce” – zawołał do brata, zatrzymując się na chwilę, jakby porozumiewał się z nim poprzez połączenie umysłowe.

„T-tak, bracie”. Bruce wydobył z siebie drżący ton. Podszedł do mnie i złapał mnie za ramię.

Zmarszczyłam brwi patrząc na niego. „Co robisz?”

„Idźmy stąd.”

Podniósł mnie i zaczął gdzieś ciągnąć.

Byłem bezsilny. Nie wiedziałem, co zrobić w tej sytuacji.

Przekręciłam głowę, żeby spojrzeć na Bryana, podczas gdy Bruce nadal mnie ciągnął.

Bryan wydawał się być w stanie wściekłości, gdy rzucił mi gniewne spojrzenie.

Wiedziałam, że jest zły. Nie chciał mnie jako swojej partnerki. Właściwie, nie znaliśmy się nawet. Spotkaliśmy się tylko dwa razy i za każdym razem w niezręcznej sytuacji. Ponadto był w związku z kobietą, z którą planował się ożenić w niedalekiej przyszłości.

Ale byłam jego partnerką i nie mógł temu zaprzeczyć.

Czy nadal planował kontynuować zaręczyny?

Widziałem parę w średnim wieku, którą uznałem za rodziców Mili. Rzucali mi spojrzenia. Próbowałem ich ignorować.

„Dokąd mnie zabierasz?” zapytałem Bruce’a.

Nie odpowiedział mi. Miałem trudności z uwolnieniem się od jego mocnego uścisku.

Zaprowadził mnie do dzielnicy mieszkalnej. Pociągnął mnie do pawilonu i skierował się na górę.

Widząc nas, pokojówki były zaskoczone.

„Dokąd idziesz? Zostaw mnie.”

Zaprowadził mnie do ostatniego pokoju na lewym rogu.

"To jest..."

„Pokój mojego brata” – odpowiedział i wepchnął mnie do środka.

Rozpoznałem, że to był ten sam pokój, do którego wszedłem wczoraj.

Bruce zamknął za mną drzwi i nie zamknął ich na klucz, co mnie uspokoiło.

„Po co mnie tu zabrałeś?” – zapytałem go.

„Mój brat mi to kazał zrobić.”

„Naprawdę?” zapytałem ciszej.

Bruce podbiegł do mnie i złapał mnie za ramiona. Trzymał mocno. Robił mi krzywdę.

„Czy on naprawdę jest twoim kumplem? Kłamałeś, prawda? Chcesz tylko zniszczyć reputację mojej rodziny, żeby się na mnie zemścić. Czyż nie?”

Popchnęłam go. „Co mówisz?”

„ To, co powiedziałeś na korytarzu, nie było prawdą” – powiedział do mnie z zakłopotaną miną.

„Oczywiście, że to prawda. Myślisz, że jestem taki jak ty? Nie mogę zejść tak nisko jak ty”.

„NIE!” krzyknął do mnie.

„To niemożliwe. Kłamiesz. Jak mój brat może być twoim towarzyszem?”

„Nie wiem” – mruknąłem.

Rozejrzałem się dookoła, jakbym próbował znaleźć odpowiedź w sobie.

Złapał mnie ponownie. „To nieprawda. Ty, ty jesteś moja”.

W tym momencie mój umysł odzyskał zmysły. Spojrzałam na niego. W tym oszołomieniu prawie zapomniałam o jego zdradzie. To, co mi zrobił, było niezapomniane. Jak mogłam o tym zapomnieć w jednej chwili? Był okrutnym człowiekiem.

"Puść mnie."

Próbowałem go znowu popchnąć, ale był alfą. Nie za każdym razem mogłem go popchnąć sam. Nie miałem takiej siły.

Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły i usłyszałem głęboki głos.

"Zostaw ją."