Rozdział 84: Stek… Pycha!

(punkt widzenia kwietnia)

Okej, więc...

Trzy godziny później Jeremy i ja nadal pracujemy. Muszę przyznać, że Jeremy jest tak samo pracoholikiem jak ja. Ale to nieistotne. Chodzi o to, że jesteśmy tutaj szczęśliwi, pracując nad naszymi statystykami, liczbami i innymi rzeczami, kiedy Alex wraca. Jest świeżo wykąpany i lśniąco czysty, jego włosy są nadal wilgotne po prysznicu i cały ten jazz. Pachnie tak ładnie, że to trochę rozprasza. Spojrzałam w górę z oczekiwaniem, ale jedyne, co dostaję, to ponure spojrzenie i potrząśnięcie głową. Więc westchnęłam: „Co się stało?” Alex podszedł i pocałował mnie w policzek, zanim odsunął krzesło i usiadł obok mnie, gdy zaczął mówić: „Nie wiem, stary. Henry po prostu nie chciał się ruszyć. Albo nic nie wie, albo my go bardzo niedoceniamy. Dobrze go wymęczyliśmy, ale nic nam nie dał. Spróbujemy jeszcze raz, gdy odzyska przytomność”. Westchnęłam ponownie, spuszczając głowę z frustracji. Ale wtedy przypomniało mi się, co powiedział, więc, będąc sobą, wyrzuciłam z siebie: „Poczekaj chwilę... Czy to jedyny, którego przesłuchałeś, Henry?” Alex skrzywił się lekko, zanim odpowiedział: „Nie. Był tylko głównym. Przesłuchaliśmy też pozostałych, ale oni najwyraźniej nic nie wiedzieli”. „Kochanie, to nie może być prawda. Ten, którego kuzyn rzucił mu te gówno, musi COŚ wiedzieć. Nawet jeśli to tylko, kim do cholery jest jego kuzyn, żebyśmy mogli go przesłuchać”. Alex pokręcił głową, odpowiadając: „Wszyscy twierdzą, że jeden z tych, których zabiliśmy tamtego dnia, był tym, który zdobył narkotyki”.