Rozdział 3

Mia zacisnęła pięść na teście ciążowym. „Gdybym naprawdę była w ciąży, nie zgodziłabym się na rozwód”.

„Myślę, że masz rację. W końcu taka kopaczka złota jak ty nie pozwoliłaby, by jakakolwiek okazja do awansu w hierarchii przepadła z powodu ciąży. Mimo to, nawet gdybyś była w ciąży, Tim nie pozwoliłby ci zatrzymać dziecka. Jesteś wieśniaczką, która w każdym razie nie zasługuje na to, by dać rodzinie Barrettów dziedzica” – powiedziała Maya.

Mia odwróciła się, by wejść do garderoby, ale Maya poszła za nią. „Poczekaj. Pokaż mi ten papier, który wzięłaś ze stolika nocnego”.

Po namyśle Maya poczuła, że nie może zaznać spokoju, dopóki nie dowie się, co napisano w gazecie. A co, jeśli Mia naprawdę była w ciąży? Musiała pozbyć się dziecka.

Mia mocniej ścisnęła test ciążowy. „To moja prywatna sprawa”.

„Humph! Prywatna sprawa? Założę się, że po prostu próbujesz ukraść coś drogiego. Oddaj to!” Maya zrobiła krok do przodu, by otworzyć pięść Mii, a nawet podniosła rękę, by ją uderzyć.

Mia instynktownie przerzuciła Mayę przez ramię. Ta wylądowała na plecach i zawołała: „Boli mnie noga!”

„Co ty, do cholery, robisz, Mia?”

W tym momencie rozległ się zimny głos Timothy’ego. Mia odwróciła się, by zobaczyć, jak wchodzi do pokoju, a jej serce podskoczyło. Wymamrotała: „Timothy, to nie jest tak, jak myślisz...”

Jedyną odpowiedzią, jaką otrzymała, było to, że przeszedł obok niej, by porwać Mayę w ramiona. Przypadkiem zobaczył umowę rozwodową z imieniem Mii podpisanym na ostatniej stronie.

Timothy patrzył na to jeszcze przez chwilę. Czy Mia podpisała papiery tak szybko?

"Tim?"

Timothy odzyskał przytomność i cicho zapytał Maję: „Czy wszystko w porządku?”

„Boli mnie ręka, Tim. Czy jest złamana? Czy mogę w przyszłości grać na pianinie?” Maya płakała.

Timothy położył ją na łóżku. „Jestem pewien, że wszystko w porządku. Poproszę lekarza, żeby cię sprawdził”.

Potem odwrócił się, żeby spojrzeć na Mię. „Przeproś Mayę”.

Maya była dziedziczką rodziny Lane i miała trzech starszych braci, którzy ją absolutnie rozpieszczali. Gdyby rodzina Lane dowiedziała się, że Mia ją dopadła, nie pozwoliliby Mii uciec od haczyka.

Serce Mii bolało, gdy Timothy wymawiał imię Mai. Ich imiona były tak podobne, ale Timothy nigdy nie wymawiał jej poprawnie.

Nawet podczas jednej nocy, kiedy spali razem, wołał imię Mai. Myślała, że wołał ją tak, jak zwykle je źle wymawiał, ale teraz zdała sobie sprawę, że po prostu wołał imię Mai. Miała o sobie zbyt wysokie mniemanie.

Od początku do końca była tylko i wyłącznie substytutem Mai.

Ból w sercu Mii nasilał się, aż stała się odrętwiała. Powiedziała chrapliwie: „Przepraszasz?”

„To ty pierwszy podniosłeś na nią rękę; nawet dziecko wiedziałoby, co zrobić w takiej sytuacji. Poza tym, czy wiesz, jak ważne są ręce pianisty?” warknął Timothy.

Mia czuła, że powinna się tego spodziewać. Nawet kosmyk włosów na głowie Mai był ważniejszy od niej. Z drugiej strony, była warta mniej niż źdźbło trawy przy drodze.

Cierpiała w milczeniu przez trzy lata i nie chciała już tego znosić.

Mia uparcie odpowiedziała: „Nie obchodzi mnie, czy mi wierzysz, ale to ona zrobiła pierwszy krok!”

Kaleb, który stał w drzwiach sypialni głównej, wtrącił się: „Panie Barrett, widziałem, co się wydarzyło. To pani Barrett popchnęła panią Lane”.

Timothy zmarszczył brwi i warknął: „Przeproś!”

„A co jeśli odmówię?”

W oczach Timothy’ego błysnął cień zaskoczenia. Kiedy Mia, która zawsze była posłuszna i wyrozumiała, stała się tak ostra?

Zacisnął usta. „Masz twardą passę, co? Pomyśl o swoim wujku, który wciąż leży w łóżku na prywatnym oddziale szpitalnym!”

Wujek Mii, James Stone, wdał się w bójkę i próbował uciec, gdy policja chciała go aresztować. Niestety, w trakcie ucieczki miał wypadek. Nadal leżał w śpiączce w szpitalu.

To wystarczyło. Czy ona jeszcze nie nauczyła się swojej lekcji?

Mia powstrzymywała łzy, nie mogąc uwierzyć, że Timothy wykorzystał Jamesa, by jej zagrozić. Spojrzała na Mayę, która leżała na łóżku, wyglądając, jakby należała do tego miejsca. Zdjęcie ślubne wiszące nad łóżkiem zdawało się kpić z istnienia Mii.

Mia w końcu poddała się brutalnej rzeczywistości. Powiedziała chrapliwie: „Przepraszam”.