Rozdział 1: Rodzina popadła w ubóstwo, a krewni umarli

W ciemną noc willa rodziny Xavier płonęła ogniem, który rozświetlił połowę nieba na czerwono.

"Matka……"

Delikatna dziewczynka klęczała na ziemi, jej ciało drżało, a oczy były pełne strachu. Kobieta leżąca przed nią miała ostry sztylet wbity w pierś, a krew tryskała z niej niczym fontanna.

„Charlotte... nie płacz.” Kobieta mówiła słabo, jej głos był słaby, ale pełen miłości.

„Charlotte, mama bardzo ci współczuje, musisz być silna i żyć dalej...” Po tych słowach powoli zamknęła oczy, a z kącików jej oczu popłynęły kryształowe łzy.

Oczy dziewczyny rozszerzyły się, łzy spływały jak koraliki z zerwanego sznurka. Delikatnie potrząsnęła ramieniem kobiety, jakby nawet jej oddech ustał.

„Mamo, obudź się! Mamo!”– krzyknęła rozdzierająco, jej serce bolało, jakby zostało przecięte nożem.

Nagle chłopiec, który miał zaledwie sześć lat, wyciągnął sztylet, który utkwił w ciele kobiety. Z trudem podniosła się na nogi i jak szalona rzuciła się w stronę mężczyzny w fioletowym garniturze, który znajdował się nieopodal.

„Alexander, ty draniu! Zasługujesz na śmierć!” Jej oczy były czerwone i pełne nienawiści. Podniosła sztylet wysoko i wbiła go zaciekle w jego brzuch.

Jednak mimo wszystko była za mała i zdecydowanie niewystarczająca pod względem siły i wzrostu. Sztylet jedynie zadrapał udo Aleksandra, nie powodując śmiertelnej rany.

„Ty buntowniczko, jak śmiesz zabijać swojego ojca!” Alexander ryknął z zaciśniętymi zębami i kopnąłCharlotte daleko.

Charlotte tylko jęknęła, zacisnęła dłonie w pięści i spróbowała wstać. Jednak dwaj ochroniarze byli szybcy i mocno ją przytrzymali.

Aleksander założył ręce za plecy i spojrzał na Charlotte zimnym wzrokiem pełnym pogardy i obrzydzenia. „Masz połowę mojej krwi w swoim ciele. Jeśli będziesz się dobrze zachowywał, nagrodzę cię jedzeniem. W przeciwnym razie skończysz jak twój dziadek i twoja matka!”

Przez wiele lat znosił upokorzenia i w końcu doczekał się tego dnia. Cały majątek rodziny Xavier będzie w jego rękach, a on stanie się podziwianym przez wszystkich panem Jiangiem!

Charlotte zagryzła popękane usta, aż zaczęły krwawić, a jej drobne ciało uparcie stało prosto. „Bah! Aleksandrze , lepiej mnie zabij! W przeciwnym razie spędzę całe życie mszcząc się na tobie!”

„ Och, dzieciaku, nie możesz tak mówić. Ojcobójstwo to akt zdrady i zostanie rażone piorunem”. Kobieta w białym futrze z lisa podeszła powoli, z zadowolonym wyrazem oczu i brwi. Nazywa sięRuby i jest dziecięcą miłościąAlexandra . Już w roku, w którym poślubił córkęrodziny Xavier , urodziła ona bliźnięta, chłopca i dziewczynkę. Teraz jest w ciąży z trzecim dzieckiem, a lekarz twierdzi, że to nadal chłopiec!

W końcu się udało! Od tej pory wszystko w rodzinie Xavier będzie nazywać się James , a ona sama stanie się panią James , podziwianą przez wszystkich !

„ Jeśli niebo ma oczy, najpierw uderzy w złych ludzi, takich jak ty!” Chociaż gruczoły łzowe Charlotte wypełniały sięłzami, jej oczy były tak suche, że bolały i nie mogła z nich wypłynąć ani jedna łza. Spojrzała na Aleksandra, który kiedyś podnosił ją wysoko i śpiewał dla niej ballady , i krzyknęła histerycznie: „Jesteś moim biologicznym ojcem! Osobą, którą kocham i szanuję najbardziej! Dlaczego? Czy możesz mi powiedzieć dlaczego?”

Rodzina popadła w ubóstwo, a bliscy zmarli. Jej biologiczny ojciec okazał się katem...

Bezgwiezdna noc symbolizuje niekończącą się rozpacz; płomienie na niebie symbolizują nienawiść, która przenika głęboko do szpiku kości.

Alexander nawet na nią nie spojrzał i chłodno powiedział mężczyźnie w białym kitlu obok niego: „Doktorze Zhang, daj jej zastrzyk leku, który zaburzy jej nerwy pamięciowe. Następnie znajdź odludne miejsce, wyrzuć ją i pozwól jej radzić sobie samej”.

Po tych słowach delikatnie objął ciężarną kobietę i wsiadł do samochodu. Z tyłu rozległ się ryk Charlotte: „Nie... Nie chcę tego! Nie chcę zapomnieć! Chcę głęboko pamiętać złe uczynki Alexandra... Nie chcę tego! Ach...”

Dwaj ochroniarze przejechali ponad sto kilometrów i wysadzili Charlotte na środku drogi u podnóża góry, pod osłoną nocy. Taki był rozkaz Ruby, a jego celem było, aby została potrącona i zabita przez przejeżdżający pojazd.

Jednak Bóg zdaje się naprawdę mieć oczy.

Trzy dni później, w luksusowym gabinecie prezydenckim, kobieta o siwiejących włosach delikatnie pogłaskała jasną buzię Charlotte, leżącą na łóżku, a w jej oczach pojawiło się współczucie. Już wcześniej dowiedziała się od swojego asystenta, co stało się z Charlotte. To biedne dziecko! Pozwól jej od tej pory towarzyszyć mi w życiu w odosobnieniu w górach! Będzie jej wnuczką Victorią. Zrobi wszystko, co w jej mocy, aby ją kochać, chronić i rozwijać. Kiedy nadejdzie dzień, kiedy dorośnie i odzyska pamięć, własnymi rękami rozszarpie tego łajdaka i sukę!