Rozdział 5 Spotkanie Pary Po Pięciu Lat

Patricia nie zabrała Randy'ego do domu, ale najpierw poszła do supermarketu, aby kupić artykuły spożywcze. Gdy wychodziła ze sklepu z torbą pełną zakupów, została zatrzymana przez grupę policjantów, a zawartość torby rozsypała się po całej podłodze.

„Pani, jest pani teraz zamieszana w sprawę porwania. Proszę pójść z nami”.

Patricia była oszołomiona. „Kogo porwałam?”

„Chłopiec obok ciebie.”

Patricia zaśmiała się ze złością: „Oficerze, to mój syn. Po co miałabym porywać własnego syna?”

Policja nie posłuchała, uparcie wciągając Patricię do radiowozu.

„Mamo!” Randy chciał ich gonić, ale został powstrzymany przez policję.

„Randy, twój ojciec niedługo tu będzie. Zachowuj się i nie denerwuj go już więcej.”

Randy przestał się szamotać. Wiedział doskonale, że gdy tata mówił, nikt nie ośmielał się sprzeciwić. Jeśli chciał uratować mamusię, musiał uzyskać pozwolenie taty. Chwilę po tym, jak radiowóz odjechał, luksusowy Rolls-Royce zatrzymał się przed Randym. To był jego ojciec.

Martin wyszedł z przerażającą aurą. Policja natychmiast oddała mu Randy'ego w ramiona.

„Panie Langley, Randy bezpiecznie wrócił do pana! Kobieta, która była porywaczką, została zabrana i zostanie potraktowana zgodnie z prawem”.

Słysząc słowa policjanta, Randy wpadł w panikę. „Chciałem iść z mamusią. Dlaczego ją aresztowałeś? Puść moją mamusię!”

Martin darzył swojego syna, który miał chorobę serca, ogromną miłością. Zaniósł Martina do samochodu, posadził go sobie na kolanach i delikatnie głaskał go po głowie swoimi silnymi i solidnymi dłońmi.

„Ta osoba nie jest twoją mamą, twoja mamusia zmarła cztery lata temu”.

Randy zasłonił uszy i rozpaczliwie pokręcił głową: „Nie wierzę ci; kłamiesz! Dziadek pokazał mi zdjęcie mojej mamy i nie mylę się. To moja mama. Chcę znaleźć moją mamusię! Proszę, zabierz mnie, żebym znalazł moją mamusię”.

Twarz Martina pociemniała, a między brwiami pojawił się cień wrogości. „Ludzie mogą być do siebie podobni, ale to nie znaczy, że się znają”.

Randy nie mógł już dłużej słuchać, a w jego oczach pojawiły się łzy. „Tato, jesteś złym człowiekiem. Pozwoliłeś policji zabrać mamusię. Nienawidzę cię i nigdy więcej cię nie polubię!”

Martin zmarszczył brwi. Jego cierpliwość malała, ale widząc łzy Randy'ego, jego gniew się rozwiał, pozostawiając tylko ból serca. Przytulił Randy'ego i poinstruował kierowcę, aby zawiózł ich do szpitala.

„Jeśli będziesz się dobrze zachowywać i wrócisz do szpitala, pozwolę jej odejść”.

Słysząc to, Randy podniósł łzawiące oczy na Martina. „Naprawdę?”

Martin otarł łzy z twarzy opuszkami palców. „Nie będę ci kłamał”.

W końcu Randy uśmiechnął się przez łzy i złożył żałosną prośbę. „Czy mogę ją zobaczyć? Czy mógłbyś ją przyprowadzić do mnie?”

Martin nie dał mu jednoznacznej odpowiedzi. „Porozmawiamy o tym, gdy wrócimy do szpitala”.

Randy wtulił się w objęcia Martina, mówiąc z nadzieją i oczekiwaniem. „Tato, czy mama wróciła tylko po to, żeby mnie znaleźć? Czy tęskni za mną? Czy nigdy mnie już nie opuści? Czy od tej pory będę mógł ją widywać codziennie?”

Każde zdanie kręciło się wokół Patricii. Martin był tym zirytowany; nie mógł pozwolić, aby to trwało. Musiał to natychmiast przerwać.

...

Martin odesłał Randy'ego z powrotem do szpitala, instruując Alana, aby osobiście się nim zajął. Następnie pojechał na komisariat policji i spotkał się w areszcie z kobietą, którą gardził przez pięć lat .

Patricia miała na sobie biały golf, na który narzucono beżowy wełniany płaszcz. Olśniewające światła rzucały na nią aureolę, podkreślając jej piękne rysy, czyniąc je jeszcze bardziej wyrafinowanymi i czarującymi.

Dziewczyna z dziecięcym tłuszczem pozbyła się młodości i przeobraziła się w seksowną i kuszącą dojrzałą kobietę, piękną jak wróżka. Martin nigdy nie wiedział, że może być aż tak piękna.

Widząc, że patrzy na nią bez słowa, Patricia zmarszczyła brwi i zapytała niezadowolona: „Panie Langley, co pan ma na myśli? Po co mnie więzić?”

Martin wpatrywał się w jej delikatną twarz i ostrzegał, słowo po słowie: „Porzuciłaś Randy'ego z powodu jego choroby serca i odwróciłaś się od niego! Przez ostatnie pięć lat nie byłaś przy nim. Mam nadzieję, że nie będziesz mu przeszkadzać w życiu w przyszłości”.

Ze łzami w oczach Patricia wyjaśniła: „Wtedy nie miałam innego wyboru! Choroba serca Randy'ego wymagała dużych wydatków medycznych, a ja nie miałam pieniędzy. Musiałam go do ciebie wysłać”.

Co więcej, miała dwójkę innych dzieci na utrzymaniu. Po prostu nie mogła sobie pozwolić na wydatki medyczne Randy'ego.

„Hmph...” W lodowatym spojrzeniu Martina pojawił się cień kpiny. „Nie próbuj usprawiedliwiać swojej nieodpowiedzialności”.

Brak pieniędzy, czy to oznaczało, że nie mogła zatrzymać Randy'ego? Patricia wiedziała, że się myliła i bez względu na to, ile by nie powiedziała, nie mogła zmienić faktu, że porzuciła Randy'ego. Widząc jej milczenie, Martin zinterpretował to jako jej akceptację, jego przystojną twarz przyćmił gniew.

„Jeśli nie chcesz, żeby Randy cierpiał z twojego powodu, to nie uznawaj go za swojego syna”. Patricia ani razu nie pomyślała o uznaniu Randy'ego. Dopóki mogła go widywać każdego dnia i mu towarzyszyć, była zadowolona.

„Nie uznam go”.

Martin nie spodziewał się, że ona zgodzi się tak łatwo i w jego oczach pojawiło się zaskoczenie.

Patricia cofnęła się o krok i zaśmiała się, widząc jego pewność siebie.

„Panie Langley, niech pan nie myśli, że wszyscy są tak bezwstydni jak pan. Robię to nie dla pana, ale dla Randy’ego”.

Martin natychmiast wpadł we wściekłość. „Proszę więcej nie pokazywać się przed moim synem i mną”.

Po tych słowach wstał i odszedł, nie oglądając się za siebie. Patricia chciała mu powiedzieć, że wkrótce się spotkają. Ale słowa utknęły jej w ustach. Nie mogła się doczekać wyrazu twarzy Martina, kiedy dowie się, że jest kardiochirurgiem, za którego zapłacił fortunę.

Martin dotrzymał słowa i nakazał policji uwolnić Patricię. Po wyjściu natychmiast zadzwoniła do Jade: „Jade, czy Charles wyszedł?”

„Wyjść? On spał w domu przez cały ten czas... Poczekaj chwilę...” Jade zatrzymała się na drugim końcu telefonu, po czym rozległ się krzyk: „Ach... Gdzie jest Charles? Gdzie on poszedł? Spał, kiedy wychodziłam!”

Usta Patricii zadrżały, wiedząc, że Charles zrobił Jade psikusa. Gdy miała coś powiedzieć, usłyszała, jak Jade kontynuuje: „On wrócił! Charles wrócił! Wystraszyłeś mnie. Myślałam, że zgubiłam dziecko!”

Po usłyszeniu, że Charles bezpiecznie wrócił do domu, Patricia odetchnęła z ulgą. Po zakończeniu rozmowy pośpieszyła z powrotem do Riverside Apartments. Jade poszła zrobić kolację. Fannie w końcu znalazła okazję, jej oczy błyszczały podekscytowaniem, gdy zapytała Charlesa,

„Charles, widziałeś Randy’ego? Powiedziałeś mu o swojej siostrze?”

Charles pokręcił głową z rozczarowaniem: „Randy uciekł ze szpitala. Tata wysyła ludzi wszędzie, żeby go znaleźli”.

Fannie z niepokojem zapytała: „Znaleźli go? Czy Randy czuje się dobrze?”

Charles odpowiedział z rozczarowaniem: „Znaleźli go! Ale tata wysłał ludzi, żeby go pilnowali, więc nie mogłem go zobaczyć. Mogę tylko czekać na kolejną okazję”.

Fannie również wyglądała na rozczarowaną. Jednak nie zniechęciła się. Jako rodzeństwo będą mieli kolejną szansę na spotkanie. Patricia pobiegła do domu i pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było sprawdzenie Charlesa.

„Czy przed chwilą bałeś się wejścia do supermarketu? Nie było cię tak długo...”

„Mamo, o czym ty mówisz?” Charles niewinnie mrugnął swoimi dużymi, nieszkodliwymi oczami, patrząc na Patricię.

Patricia zawahała się na moment; śmiała myśl przeszła jej przez głowę. „Ty, ty nie poszłaś do szpitala, żeby znaleźć mamusię przed chwilą?”

Charles pokręcił głową. „Chciałem pojechać do szpitala, żeby znaleźć mamę, ale nie mogłem jej znaleźć”.

Jego odpowiedź potwierdziła podejrzenia Patricii. Wiedziała, że dziecko, z którym była przed chwilą, to Randy, o którym myślała dniem i nocą, jej ciało nie mogło przestać drżeć z podniecenia, smutku i rozczarowania.

Nic dziwnego, że Charles ją przytulił i płakał, i nic dziwnego, że Martin nie pytał o Charlesa. Okazuje się, że nie był Charlesem, był Randym.

Charles i Fannie nie wiedzieli, co się stało i pytali z niepokojem: „Mamo, co się stało? Czy coś się stało?”

Nie chcąc ich martwić, Patricia mocno pociągnęła nosem, powstrzymała łzy i uspokoiła się: „Nic mi nie jest, wy się jeszcze trochę pobawicie, pójdę do kuchni i pomogę Jade”.

Po tych słowach wstała i poszła do kuchni. Charles i Fannie wymienili spojrzenia, czując, że zachowuje się dziwnie, nie tak jak mówiła, że nic się nie dzieje.

Wiedzieli, że ich matka ma swoje sekrety, a ponieważ nie chciała ich wyjawić, nie zamierzali jej do tego zmuszać.