Rozdział 7

Po odejściu Zacha Madelyn mogła spać spokojnie. Być może dlatego, że wiedziała, że Jadie wciąż żyje w tym życiu, przerażające koszmary już jej nie dręczyły.

Następnego dnia Madelyn obudził ze snu odgłos kroków nad jej głową. Odwróciła się i otworzyła oczy, czując się całkowicie rozbudzona. W jej poprzednim życiu, podczas miesięcy chemioterapii przed śmiercią, nie mogła przespać nocy. Każdej nocy dręczył ją przeszywający ból, uniemożliwiający jej nawet zaśnięcie. Co gorsza, jej włosy wypadły drastycznie — czego nie spodziewała się po chemioterapii.

W poprzednim życiu Madelyn uwielbiała spać i wpadała w zrzędliwość, gdy ktoś ją wyrwał z niespokojnego snu. Ale teraz, gdy spotkała ją ta niemiła przerwa, jakoś nic nie czuła. Sięgnęła po telefon komórkowy, sprawdzając godzinę. Było tuż po ósmej. Rosario wiedziała o jej skłonności do spania i zwykle powstrzymywała się od przeszkadzania jej. Odłożywszy telefon, Madelyn zmusiła się do zamknięcia oczu i zdrzemnęła się na chwilę.