Rozdział 1

Wszyscy w kręgu wiedzieli, że Roseanne Cole była zakochana w Murrayu Sherwoodzie. Była tak za nim szalona, że czuła, jakby nie istniało dla niej żadne życie poza nim, cały czas była całkowicie pochłonięta jego światem. Za każdym razem, gdy się rozstawali, nie mijały trzy dni, zanim Roseanne nie wracała, błagając o pojednanie. Te słowa nigdy nie wyszłyby jej z ust w świecie, w którym na ustach wszystkich było „rozstańmy się”.

W pokoju zapadła na pięć sekund złowroga cisza, gdy Murray wszedł ze swoją nową miłością.

Roseanne zamarła, obierając pomarańczę. „Czemu tu jest tak cicho? Czemu wszyscy się na mnie gapią?”

„Anne…” Jej przyjaciele spojrzeli na nią zaniepokojeni.

Murray jednak zachowywał się tak, jakby nic się nie stało, objął żonę i usiadł na kanapie. „Wszystkiego najlepszego, Cliff.”

Był tak bezczelny i obojętny.

Roseanne wstała. To były urodziny Cliffa i nie chciała robić sceny.

„Przepraszam. Idę przypudrować nos.” powiedziała.

Zamknęła za sobą drzwi i mogła usłyszeć, jak rozmowa znów się rozgorzała.

„Murray, Roseanne jest tutaj. Nie dałem ci znać? Po co ją ze sobą zabrałeś?”

„Serio, Murray, tym razem przekroczyłeś granicę”.

„Wszystko w porządku” – Murray poluzował uścisk na talii kobiety i zapalił papierosa. Na jego ustach pojawił się uśmiech. Wyglądał jak czarujący łobuz.

Dalsza część rozmowy stała się niejasna, gdy drzwi się zamknęły. Odzyskawszy panowanie nad sobą w toalecie i poprawiając makijaż, Roseanne spojrzała na swoje odbicie i wykrzywiła usta w grymasie pogardy. „Jakie to żałosne.”

Rzeczywiście, jej życie było żałosne.

Roseanne wzięła głęboki oddech i podjęła decyzję. Jednak widok, który zobaczyła, gdy otworzyła drzwi i wróciła do pokoju, sprawił, że mocno ścisnęła klamkę, niemal tracąc panowanie nad sobą. Murray przyciskał swoje usta do ust kobiety, a ich ślina zwilżała serwetkę między nimi.

Wokół nich wybuchły śmiechy i wiwaty.

"Kurczę, Murray jest w tym dobry!"

„Oni to robią! Oni to robią!”

„Nastrój jest gotowy. Dajcie nam show!”

Ręka Roseanne na klamce drżała. To był mężczyzna, którego kochała przez sześć lat, i w tym momencie czuła tylko gorzką ironię.

„Hej, przestań...” Ktoś mruknął, wskazując na drzwi.

Wszyscy odwrócili się, żeby spojrzeć.

„Anne, wróciłaś? Wszystko w dobrej zabawie. Nie bierz tego sobie do serca...”

Ale Murray przerwał mu, spokojnie spoglądając w tamtym kierunku. „Roseanne, skoro jesteś tu dzisiaj, wyjaśnijmy sobie wszystko”.

Roseanne skinęła głową. „Jasne, proszę bardzo.”

Murray przeszedł do sedna. „Jesteśmy w związku od lat i szczerze mówiąc, mam tego po prostu dość. Nie ma już między nami nic”.

Roseanne zacisnęła pięści, wbijając paznokcie w dłonie, ale nie czuła bólu.

Co? Sześć lat miłości zakończyło się słowami: „Nie ma już nic między nami”.

Murray kontynuował: „Millie jest wspaniałą dziewczyną i chcę, żeby wszystko z nią było oficjalne”.

Roseanne skinęła głową. "Dobra."

Murray spojrzał na Roseanne. „Nawet jeśli się rozstaniemy, nadal jesteśmy przyjaciółmi. Nadal możesz do mnie zadzwonić, jeśli będziesz czegoś potrzebować w Lumina City.”

„Nie ma potrzeby” – Roseanne wymusiła uśmiech, lekki jak powietrze. „Jeśli to koniec, zakończmy to czysto, żeby być uczciwym wobec damy”.

Murray uniósł brwi, najwyraźniej zaskoczony.

„Cliff” – Roseanne zwróciła się do solenizanta. „Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Mam nadzieję, że wszyscy dobrze się bawią. Już wychodzę. Obrałam talerz pomarańczy na stole. Smacznego i nie marnuj ich”. Murray nie lubił owoców, z wyjątkiem pomarańczy. Ale był wybredny i upierał się, żeby usunąć każdy kawałek rdzenia, zanim je zjadł.

Przez lata, aby zapewnić mu codzienną porcję owoców, Roseanne zawsze skrupulatnie obierała i czyściła pomarańcze, a następnie układała je starannie na talerzu.

Przytulał ją i gruchał: „Moja dziewczyna jest za dobra. Boże, jaki ze mnie szczęściarz!”