Rozdział 2 Walka z powrotem

„Co jest takiego zabawnego, Julianno?” Laura przechyliła głowę ze zdziwieniem.

„Śmieję się z absurdu mojej własnej głupoty, z tego, jak raz po raz się poddawałam, tylko po to, by zaspokoić twoją bezgraniczną chciwość” – odpowiedziała Julianna, a jej śmiech zabarwił się ostrym, drwiącym tonem.

„Chciwość? Czyż nie jest twoim obowiązkiem, jako starszej siostry, czynić ustępstwa wobec Delii?” Odpowiedź Laury była owinięta w pozór samozadowolenia, nieświadoma, że iskra nadziei w oczach Julianny dawno zgasła.

Wciągając głęboki, uspokajający oddech, Julianna oświadczyła z determinacją: „Ciągle się wycofywałam, mając nadzieję, że moje poświęcenia rozpalą w tobie choć iskrę uczucia. Ale moje wysiłki poszły na marne, odrzucone i zdeptane, jakby były niczym innym jak porażkami”.

Jej głos wzrósł, odbijając się echem po całym pomieszczeniu.

Julianna podniosła się z podłogi, jej postawa odzwierciedlała teraz mieszankę buntu i siły. „Obiecałaś mi życie pełne przepychu po moim powrocie do rodziny Edwardsów. A jednak co otrzymałam? Nawet uprzejmość przyzwoitego posiłku. Powiedz mi, czy poza wykorzystywaniem mnie i miażdżeniem, kiedykolwiek działałaś z odrobiną człowieczeństwa?”

Z dłońmi zaciśniętymi na piersi, Julianna kontynuowała: „Jestem twoją własną córką! Czy kiedykolwiek, choć raz, nazwałaś mnie „kochanie”?”

Wtedy rozległ się jej śmiech, histeryczny, ale i pełen smutku.

Laura zmarszczyła brwi, jej głos był lodowaty, gdy odpowiedziała: „Czy to wszystko nie dlatego, że chcesz usłyszeć, jak nazywam cię 'kochanie'? Dobrze. Kochanie! Czy tego chciałaś?”

Z ostrym, niemal maniakalnym śmiechem Julianna pokręciła głową. „Pani Edwards, twoja żałosna próba udawania miłości jest niemal zabawna”.

W tym momencie jej śmiech nagle ustał, a jej oczy stały się zimne i przenikliwe. „Nie pragnę już twojego uczucia. Od dziś zrywam wszelkie więzi z rodziną Edwardsów”.

„To jawny bunt!” – wykrzyknęła Laura, jej wściekłość była wyczuwalna, gdy ponownie chwyciła bat i zaatakowała Juliannę.

Jednak Julianna bez trudu przechwyciła bat, jej wyraz twarzy był stalowy i stanowczy. „Czy nadal chcesz mnie uderzyć? Kiedyś byłam twoją córką i tolerowałam matczyną dyscyplinę. Ale teraz nie łączy nas żadna więź. Jakim prawem podnosisz na mnie rękę?”

Chytry uśmieszek wykrzywił usta Julianny, jej wcześniej łagodne zachowanie zostało zastąpione buntowniczą nutą.

Wyrwała bicz Laurze, lekko nim machając w powietrzu. „Przed chwilą mnie uderzyłeś. Wydaje się, że uczciwie będzie odwzajemnić przysługę”.

„Co zamierzasz zrobić?” Laura zatoczyła się do tyłu, jej wyraz twarzy był pełen szoku, gdy Julianna zmieniła się z potulnej ofiary w postać pełną przerażającej odwagi.

Z ogłuszającym trzaskiem bicz uderzył w ciało Laury, pozostawiając po sobie palące ukłucie.

„Jak śmiesz mnie uderzyć!” Laura krzyknęła z bólu, jej wściekłość osiągnęła punkt wrzenia. „Nie ujdzie ci to na sucho!”

„Julianno, jak mogłaś uderzyć mamę?” Delia krzyknęła w szoku.

Julianna rzuciła Delii mrożące krew w żyłach spojrzenie, które wywołało dreszcze na jej kręgosłupie. Delia nie mogła pozbyć się niepokojącego uczucia, rozważając drastyczną zmianę w Juliannie.

„Jeśli tak się o nią martwisz, to dlaczego nie przyjmiesz ciosu za nią?” Julianna warknęła, jej słowa przecięły powietrze.

W tym momencie bicz uderzył Delię mocno i mocno.

„Ach!” wrzasnęła Delia, gdy bicz dosięgnął jej ciała, a fala intensywnego bólu zalała jej myśli.

Nie mogła w to uwierzyć. Julianna musiała stracić rozum, żeby ją uderzyć.

„Julianno, przestań z tym szaleństwem! Nie pozwolę ci skrzywdzić Delii!” Laura ryknęła, rzucając się, by objąć Delię w ramiona, ignorując własne cierpienie.

Jednak Julianna była nieugięta, a jej bicz bezlitośnie smagał Laurę raz po raz.

Krzyki bólu Laury rozbrzmiewały w pokoju, jej ciało drżało, a oczy wywracały się, jakby miała zemdleć.

Jednak ta agonia nie była niczym w porównaniu z cierpieniem, przez które Julianna przechodziła przez rok. Teraz powstrzymywała się. W przeciwnym razie Laura już by uległa.

„Julianno, proszę, przestań! Zabijasz mamę! To wszystko moja wina. Uderz mnie, jeśli musisz, ale proszę…” Delia błagała, jej słowa urwały się, gdy Julianna wyrwała ją z ochronnego uścisku Laury.

„Julianno, puść Delię!” Pomimo własnego cierpienia Laura wciąż martwiła się o Delię. Jaką „wspaniałą” matką była!

„Nie masz alergii na mango?” Julianna prychnęła, złowrogi uśmiech igrał na jej ustach.

„Co ty, do cholery, robisz? Lepiej mnie puść natychmiast! Tata wróci za chwilę i kiedy usłyszy, co zrobiłeś mamie, rozszarpie cię!” Serce Delii ścisnęło się w jej piersi, a jej drżące ręce zamarły po bokach, gdy z przerażeniem patrzyła na Juliannę.

„W takim razie upewnię się, że znikniesz, zanim on zdąży mnie dopaść.”

Julianna wzięła ze stołu pudding mango i przycisnęła go do ust Delii.

Delia wiła się i wykręcała, ale uścisk Julianny był twardy jak stal, przez co Delia dusiła się, gdy pudding wpychano jej do gardła.

„Stój, Julianna! Zabijesz ją!” – wrzasnęła Laura, a jej głos był przepełniony przerażeniem. „Ktoś, proszę! Zatrzymaj to szaleństwo!”

W odpowiedzi na krzyki Laury, służący szybko otoczyli Juliannę.

Bez chwili wahania Julianna wyciągnęła bat, trzaskając nim w powietrzu z ostrym trzaskiem, który boleśnie uderzył służącego. „Jeszcze jeden krok, a będziesz kurwa martwy!” – oświadczyła, a jej oczy błyszczały mrożącą krew w żyłach determinacją, która zamroziła służących w miejscu.

Wymienili spojrzenia pełne niedowierzania. Czy to naprawdę ta sama dziewczyna, która zawsze chłonęła swoje cierpienie w milczeniu?

„Delia, proszę, porozmawiaj ze mną!” Laura podpełzła do niej, łzy spływały jej po twarzy. „Nie strasz mnie tak!”

„Pani Edwards, może nadszedł czas, aby zobaczyć, jak pani kochana córka radzi sobie z reakcjami alergicznymi”.

Uśmiechnęła się szyderczo i wyszła z pokoju. To miejsce nie przypominało już domu.

Służący zebrali się wokół, ich wyrazy twarzy były mieszanką troski i konsternacji. Nie byli przyzwyczajeni do tak śmiałego pokazu buntu ze strony Julianny, która zwykle była tak potulna i wyrozumiała.

Wspomnienie tego, jak Julianna biła Laurę i jak siłą karmiła Delię budyniem mango, unosiło się w powietrzu, przypominając przerażająco o tamtych przeżyciach.