Rozdział 5

Punkt widzenia Dylana.

„Auć, nie tak mocno.” Wrzasnęłam, gdy pielęgniarka szkolna przemywała moją nową ranę środkiem antyseptycznym.

„Gdybyś po prostu trzymał język za zębami, to by się nie wydarzyło”. Odwróciłam się w prawo, patrząc przez okno na kilka chmur unoszących się na błękitnym niebie.

„Jak powiedziałem, jestem dumny, że jestem człowiekiem, a teraz wszyscy wiedzą, kim jestem”. Zacisnąłem pięść, gdy pielęgniarka zaczęła owijać bandaż wokół mojego przedramienia.

Minęło już kilka dobrych godzin od incydentu na korytarzu, a ja byłam zmuszona pójść do gabinetu pielęgniarskiego po tym, jak próbowałam oczyścić ranę, spłukując ją wodą z kranu, która również nie chciała przestać krwawić.

„Jesteś niemożliwy. Czy możesz spróbować nie pakować się w kłopoty? Przez jeden dzień, to wszystko, o co proszę”. Nasza szkolna pielęgniarka jest wilkiem, jest jedną z nich. Jednak nienawidzi sposobu, w jaki traktują nas, zwykłych ludzi, uważa, że wszyscy powinniśmy żyć w pokoju, mając równe prawa. Jakby to się kiedykolwiek wydarzyło.

„Wszystko, co zrobiłem, to nie pakowałem się w kłopoty, ale i tak mnie upokorzysz, więc jaki jest sens?”

„Stado rozważało publiczną egzekucję, Dylan. Od teraz musisz chodzić po skorupkach jaj, nie tylko dla siebie, ale także dla swojej rodziny”. Nikogo nie stracono publicznie od ponad 4 miesięcy, jestem zaszczycony, że to rozważają. Egzekuują tylko tych, których uważają za największe problemy społeczne.

„No cóż... jestem zaszczycona”. Zachichotałam, zanim spojrzałam na łatkę. „Hm, nie najgorzej”. Szybko wstałam ze stanowiska pielęgniarskiego i podciągnęłam rękaw koszuli, zakrywając ślady po tym, że kiedykolwiek zostałam zraniona.

„To poważna sprawa!” Spojrzałam na nią pustym wzrokiem, po czym wyszłam z pokoju. Wychodząc usłyszałam, jak do mnie woła. „Proszę, pomyśl o tym”. Skinęłam głową, odchodząc, zastanawiając się, jak powiem o tym mamie.

Późnym wieczorem...

„Dilly, dlaczego tak mówisz?” Freddie spojrzał na mnie z ustami pełnymi chleba.

„Nie mów z ustami pełnymi jedzenia!” Moja mama go zrugała, a na jego policzki wpłynął nieśmiały rumieniec.

„Sowwy mommy.” Jego odpowiedź była stłumiona, gdy połknął ostatni kawałek jedzenia.

„Powiedziałam to Freddie, bo to prawda. Rasa wilków to pieprzona żałosna wymówka dla...” moja mama przerwała mi niezwykle surowym spojrzeniem.

„Dylan! Mają uszy wszędzie, jeszcze jedno słowo od ciebie i to twój pokój.” Skrzywiłem się, moja nienawiść do Lycanów rosła z każdym dniem.

„Co jeszcze mogą mi zrobić. Wychłostać mnie? Pobić mnie? Napiętnować mnie? Skończyły im się pieprzone opcje.” Powiedziałem, trzaskając rękami, po czym bardzo tego pożałowałem, gdy ostry ból przeszył moją ranę.

„Co to było?” Moja głowa podskoczyła, by spojrzeć na zmartwiony wyraz twarzy mojej matki. Jej brwi były uniesione, a jej oczy były matowe i osądzające, gdy patrzyła na mnie.

„Nic, to było nic.” Szybko wziąłem talerz do ręki i zacząłem iść do kuchni. „Nie jestem naprawdę głodny i mam pracę domową do zrobienia! ” Moja mama złapała mnie za przedramię, przez co nagle upuściłem talerz, patrzyłem, jak powoli spada, zanim roztrzaskał się na podłodze.

Szybko cofnęłam rękę i zwróciłam się do Freddiego. „Zostań tam i nie ruszaj się, dopóki nie zostanie to oczyszczone, okej, kolego?” Skinął tylko głową z szeroko otwartymi oczami, odwróciłam się do mamy i zauważyłam jej ciekawe spojrzenie na moim ramieniu. Jej uścisk przesunął się na drugą stronę, gdy je obróciła, zanim podciągnęła mi rękaw. Bandaż był widoczny, a trochę krwi sączyło się, gdy rana została naruszona.

„Co się, do cholery, stało?” Oczy mojej mamy rozszerzyły się, gdy zaczęła majstrować przy bandażu. Zanim zdążyła cokolwiek z niego odwinąć, wyrwałam rękę.

„Miałem wypadek w szkole. Nic poważnego.” Zacząłem zbierać duże kawałki potłuczonego talerza, żeby wrzucić je do kosza.

„Co zrobiłeś Dylan?” Spojrzała na mnie z czystym zmartwieniem i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, jak rana musi wyglądać dla kogoś, kto nie wie.

„Do cholery! Nie zrobiłam tego sama sobie! Zostałam publicznie ukarana na zgromadzeniu, jasne? To nic wielkiego ”. Jej twarz natychmiast opadła i zrobiła krok w moją stronę, przez co zrobiłam krok do tyłu. „Mamo, nic mi nie jest. Więc odejdź, dobrze?”

„Co zrobiłeś? Nigdy nie widziałem, żeby ktoś obciął komuś rękę jako karę”. Jej szok i oskarżenie były wyraźnie wyczuwalne w jej głosie, a ja westchnąłem ciężko.

„Mówiłam przeciwko synowi alfy”. Mogłam go uderzyć, ale nie zamierzałam jej tego zdradzać. „To nie jest jedno wielkie cięcie, mamo, to piętno, 'ludzkie ścierwo' wyryte na moim ramieniu”.

„Teraz też cię napiętnowali?!” Przewróciłam oczami na jej zraniony ton, gdy poszłam po szufelkę i szczotkę. „Jesteś taka podobna do swojego ojca”. Westchnęła, gdy mówiła, przeczesując włosy dłonią, podczas gdy ja szybko zgarnęłam małe kawałki potłuczonego talerza. „Dostarczono ci nowy mundur. Leży na twoim łóżku. Dylan, proszę, postaraj się zachować szacunek w przyszłości, nie chcę, żeby moja córka została całkowicie okaleczona. Chociaż nie jesteś daleko”.

„O rany, dzięki”. Następnie podszedłem do mojego młodszego brata Freddy'ego, zanim pocałowałem go w szyję i usłyszałem, jak chichocze. „Więc sport, jak idzie w szkole?”

„Wszystko w porządku”. Wzruszył ramionami, zanim wrócił do kolorowania obrazka dinozaura.

„No to dobrze, trzymaj się z dala od kłopotów, okej, mały człowieku?” Idąc na górę i do swojego pokoju, moje myśli powędrowały do trwałej blizny po graffiti, która bardzo powoli goiła się na moim ramieniu. Obrzydliwe bestie. Myślą, że rządzą światem, bo są szybsze, silniejsze i potrafią się zmieniać. Pah. Jeśli mnie zapytasz, nie są tacy.

W chwili, gdy wszedłem do pokoju, otworzyłem usta ze zdumienia. Na moim łóżku leżały starannie rozłożone szare spodnie, co nie było zaskakujące, nie, zaszokowała mnie szara koszula z wysokim kołnierzem i bez rękawów, zapinana na guziki, każdy mundurek miał rękawy, oprócz tego. Oni zrobili to celowo, te kundle. Chcą, żeby świat zobaczył moje ramię i dowiedział się, jakim obrzydliwym stworzeniem jestem. Chcą, żeby świat wiedział, że ja, Dylan Riley, jestem niczym więcej niż „ludzkim śmieciem”.