Rozdział 386

„Będę tam za pięć minut, co mój syn teraz zrobił?” Przygotowałam się, wiedząc już, że zaraz usłyszę jakąś głupią historię. Najprawdopodobniej o tym, jak Dylan go odrzucił lub coś, bo był idiotą, który prawdopodobnie powiedział coś zupełnie nieczułego i głupiego.

„Lewis dał się złapać królowi Joshowi...” Okej, to nie było to, czego się spodziewałem. Podskoczyłem i odszedłem szybciej niż kiedykolwiek, pozwalając sobie na przemianę w mojego białego i jasnobrązowego wilka. Prędkość, z jaką moje łapy pędziły, była szybsza niż wyjaśnienia Gilliarda, więc kontynuował, nie otrzymawszy ode mnie żadnej odpowiedzi werbalnej. „Dylan ma atak paniki, a ja nie mogę jej uspokoić”.

O cholera, ta biedna dziewczyna musi przechodzić przez piekło w swojej głowie. Chociaż mój syn był na pierwszym planie moich myśli, naprawdę nie mogłem nic dla niego zrobić w tej chwili, ale Dylan, Dylan, mogę być w stanie pomóc. Spotkałem ją tylko raz, ale mogłem stwierdzić, jakim jest człowiekiem, po naszej bardzo krótkiej interakcji. Najprawdopodobniej obwiniała siebie o wszystko i panikowała na skraj załamania, myśląc o tym, co miało się wydarzyć.