Rozdział 3

Dylan POV

„Mamo? Jestem w domu!” krzyknęłam w chwili, gdy w końcu dotarłam do domu. Niemal natychmiast zbiegła po schodach naszego małego domku, szybko objęła mnie w ramiona ze łzami w oczach.

„Dylan, ja... przepraszam za wczoraj, siedziałam z tobą godzinami, ale się nie ruszyłeś, musiałam wrócić do domu do Freddiego”. Płakała mi na ramieniu, a ja tylko przewracałam oczami. Nie jestem typem, który lubi się przytulać, zawsze wyglądam niezręcznie. Czasami jest też bardzo melodramatyczna.

„Mamo, wszystko w porządku.” Moja mama w końcu przestała szlochać, gdy powoli puściła moją postać, osuszając oczy.

„Twój tata byłby dumny z silnej młodej damy, którą się stałaś”. Uśmiechnęłam się, zanim odwróciłam się, by wejść po schodach. „Dylan... ja... zrobiłam twoją ulubioną”. Już czułam zapach bulionu wołowego, który robiła. Aromat unoszący się w całym domu. Bardzo rzadko dostawaliśmy jedzenie na bulion wołowy, ale uśmiechnęłam się i skinęłam głową, wiedząc, że musiała coś zrobić, by zdobyć składniki.

„Dzięki mamo”. Ja i moja mama mamy skomplikowaną relację, tak naprawdę nie rozmawiamy zbyt wiele, ale miłość jest bardzo silna. Uśmiechnęła się, zanim wróciła do kuchni, by dokończyć kolację. Po prostu nie mamy ze sobą nic wspólnego, ona nie rozumie mojej postawy walki, a ja nie rozumiem jej uległej. Nigdy tak naprawdę nie zżyłyśmy się jak większość rodziców, ona chciała porządnej małej dziewczynki, ale dostała mnie, największego chłopca na świecie. Oczywiście, że nie jest wielką wojowniczką, ale to nie znaczy, że nie pomoże mi ani mojemu bratu w jakikolwiek sposób, albo przynajmniej spróbuje. Polega na mnie strasznie, prawdopodobnie czasami za bardzo. Czasami myślę, że postrzega mnie jako stereotypowego „pana domu”.

„Dilly.” Odwróciłam się nagle i ledwo zdążyłam złapać Freddiego, gdy wyskoczył z szóstego stopnia.

„Uff.” Poczułam lekki zadyszkę, gdy owinął nogi wokół pasa. Moje plecy piekły od nacisku, jaki na nie wywierał. „Freddie, uważaj, nadal bardzo mnie boli.” Jęknęłam, gdy się zaśmiał.

„Przepraszam.” Pochyliłam się, by dmuchnąć mu malinę w policzek, co wywołało u niego histeryczny śmiech, po czym odłożyłam go na ziemię. Wziął moją dłoń w swoją małą, gdy pobiegł do stołu jadalnego, ciągnąc mnie za sobą.

„Dylan... twoje plecy są...” moja mama zatrzymała się w drzwiach, trzymając dwie miski bulionu i wpatrując się w moje plecy, gdy siadałem przy stole. Powoli pozwoliłem mojej dłoni poczuć koszulę, która zakrywała bandaże, które zakrywały moje plecy, była mokra, nie miałem wątpliwości, że znów krwawi.

„Kurwa, będę musiał pójść do pielęgniarki po kolacji”. Spojrzałem na swoją dłoń i od razu zobaczyłem odrobinę czerwonej czerwieni pokrywającej mój palec, co potwierdziło moje podejrzenia. Musiał bardzo mocno krwawić, skoro przesiąkał przez moje warstwy. Wiedziałem, że niektóre z nich były głębokie.

„Dlaczego nie pozwolisz mi pomóc? Mogę cię opatrzyć, jak zjemy?!” Postawiła miski na stole przede mną i Freddym, pokręciłam głową i się uśmiechnęłam.

„Wszystko w porządku, będziesz zbyt delikatna i trzeba to ciasno owinąć. Ale dziękuję”. Westchnęła, zanim wróciła do kuchni, żeby wziąć swoją miskę, po czym wróciła i usiadła ze mną i moim bratem, żeby zjeść.

„Myślę, że jestem w stanie oczyścić i ponownie zabandażować twoje rany, Dylan, prawdopodobnie opatrywałem znacznie gorsze rany, kiedy byłeś mały”. Przewróciłem oczami, ale zgodziłem się na jej pomoc. Przypuszczam, że oszczędziło mi to pójścia do domu Sheili, żeby potem wrócić.

Po skończonej kolacji chciałem po prostu spać. Miałem bardzo długi i męczący dzień, szybko usiadłem na małym stołku, który moja mama trzymała w szafie na rzeczy i zdjąłem koszulę, podczas gdy Freddy siedział przy stole, aby odrobić swoje proste zadanie domowe. Niedługo potem moja mama weszła z dużą miską ciepłej wody z solą i odrobiną waty, to miało zaboleć, wiedziałem to.

Powoli zaczęła odwijać bandaż z mojego tułowia i drastycznie zwolniła, gdy dotarła do ostatniej warstwy. Poczułam, jak odkleja się z każdej rany, a moje pięści zacisnęły się z bólu.

„Jezu!” usłyszałam, jak moja mama wykrzyknęła, gdy opatrunek został całkowicie zdjęty. Powietrze na moich plecach było jednak przyjemne i westchnęłam, gdy moje ramię zakryło moje ponownie odsłonięte piersi. „To więcej niż 15!” Zaczęłam słyszeć, jak szlocha i westchnęłam, odwracając się, by spojrzeć na jej twarz, tylko po to, by zauważyć łzy spływające po niej.

„Mamo, wszystko w porządku, wszystko w porządku.” Pokręciła głową.

„To nie w porządku, jestem twoją matką i nie powinnam pozwolić, żeby takie rzeczy się działy. Bardzo mi przykro. Twój ojciec by...” – znów zaczyna. Za każdym razem, gdy coś się działo, zawsze wspominała o tacie, to mnie naprawdę wkurzało, bo bez względu na to, jak bardzo wszyscy chcielibyśmy, żeby tu był, po prostu go nie ma.

„Przestań być głupi!” Czy byłam surowa? Zdecydowanie! Czy ona musiała to usłyszeć jeszcze raz, absolutnie. „Tata nie żyje, nie wiemy, co by zrobił, bo nigdy nie znał tego życia. Nigdy nie znał tego świata”. Wiem, co by zrobił, najprawdopodobniej zaatakowałby faceta, który trzymał bat i zginąłby w trakcie tego procesu. „Najlepsze, co możesz dla mnie zrobić, to przestać płakać i mi pomóc, następnym razem nie nalegaj na pomoc, jeśli nie dasz rady”.

Zaczęła przemywać moje otwarte rany ciepłą, słoną wodą, co wywołało u mnie głośne skrzywienie. Wiedziałam, że to konieczne, żeby zapobiec zakażeniu, ale Boże, bolało jak cholera.

„Niektóre z nich są naprawdę głębokie Dylan!” Ponownie prychnęła, a moje oczy przewróciły się w głowie.

„Mówiłam ci, że wszystko w porządku, po prostu mnie owiń, żebym mogła położyć się do łóżka”. Moja mama była najwyraźniej bardziej dotknięta moimi obrażeniami niż ja, ale zakładam, że tak zawsze jest. Kiedy to się tobie przytrafia, musisz po prostu przez to przejść, ale kiedy przytrafia się to komuś, kogo kochasz, chcesz po prostu zabrać mu ból.

Szybko założyła mi świeży bandaż wokół talii i klatki piersiowej i ciasno go owinęła, aby uciskać. Miska z wodą, której użyto, była teraz czerwona, chyba od krwi, która kapała mi z pleców.

„Czy możesz trzymać głowę nisko? Przynajmniej w tym tygodniu. Nie możesz znieść więcej chłosty”. Po prostu skinęłam głową, po czym odsunęłam się od stołka, podeszłam do Freddiego i z czułością potargałam mu włosy.

„Dobranoc, squirt.” Zachichotał i lekko poprawił włosy.

„Nocna Dilly”. Uśmiechnęłam się, idąc po schodach do mojej małej sypialni, jak tylko weszłam do środka, zamknęłam drzwi i opadłam na łóżko na brzuchu, a chwilę później popłakałam się sama do siebie z bólu pleców, to, co zrobiła moja mama, było ważne, ale cholernie bolało, nie żebym kiedykolwiek jej o tym powiedziała. Szybko zasłoniłam usta ręką, żeby stłumić hałas, który mogłam wydawać.

Nie mogłam nikomu powiedzieć, musiałam być silna, ponieważ coraz więcej ludzi ostatnio się załamuje, a moja mama by się załamała, gdyby wiedziała, jak bardzo cierpię. Sen podążył za mną chwilę później, miała jednak rację, że na razie muszę trzymać głowę nisko, nie mogłam znieść kolejnego chłosty!